خاطرات ما قابل اعتماد نیستند/ توهّم خاطره!

جنبش «بی گناهی» در آمریکا که در پی تبرئه زندانیان بی گناه است، از طریق تست های دی ان ای به روز، اعلام کرد «خاطره اشتباه» در بیش از 70 درصد محکومات پرخطا نقش به سزایی بازی می کند.

- جنبش بی گناهی در آمریکا که در پی تبرئه زندانیان بی گناه است، از طریق تست های دی ان ای به روز، اعلام کرد خاطره اشتباه در بیش از 70 درصد محکومات پرخطا نقش به سزایی بازی می کند.

   عصر ایران؛ ترنم تهرانی - پیتر رایلی، پسری 18 ساله، گیج و منگ وارد اتاق بازجویی شد.

بعد از 25 ساعت بازپرسی بی وقفه، اقرارنامه ای را امضا کرد که در آن به قتل مادرش، باربارا گیبونز، اعتراف کرده بود.

او به بازجوها می گفت با مادر 51 ساله اش بحث و مرافعه کرده و گفته بود: یادم می آید تیغ اصلاح را برداشتم و گلویش را بریدم.

   یک روز پس از کشف جسد باربارا مشخص شد این قتل پرونده ای است که به راحتی مختومه اعلام می شود.

طبق اعتراف پیتر، هیات منصفه پیتر را به 6 تا 16 سال زندان محکوم کرد.

فقط مشکل این بود که پیتر گناهی مرتکب نشده بود.

اما چطور؟ خاطره این نوجوان از قتل مادرش کاملا اشتباه بود.

در سال 1955، دو سال بعد از صدور حکم، پیتر آزاد شد؛ چرا که مدرکی دال بر این که پیتر در صحنه جرم حضور داشته وجود نداشت و همین مقدمات تبرئه شدن او را فراهم کرد.