قصه عشق، پولک ماهی و سفره پر از نان

سال 1402 خورشیدی است و پس از قرن ها صیادی، امروز حدود چهار هزار و 300 صیاد مازندرانی روزی شان را از پهنه آبی خزر بیرون می کشند.

توری به دامن دریا می افتد و سفره ای از نان پر می شود.

- اینجا ساحل فرح آباد ساری است و "قصه عشق، پولک ماهی و سفره پر از نان" همین قدر ساده شروع می شود.

اسماعیل برزگر فرح آبادی صیاد کهنه کار مازندرانی است که اکنون در دهه ششم زندگی اش، پنجمین دهه صیادی اش را می گذراند.

صیادی را از پدر و مادرش آموخته و امسال به گفته خودش چهل وسومین سالی است که دست به تور و آب خزر می برد، دریا برای او خانه و تور، قلب تپنده آن است.

به عشق آن دو چشم منتظر در خانه با اسماعیل که گفت وگو می کنم بیشتر باورم می شود که همه صیادها، از ابتدای تاریخ صیادی تاکنون اول به امید خدا و دوم به امید دیدن برق چشمان همسر و فرزندان شان دل به دریا می زنند، صیادی نه شغل امروز و دیروز؛ بلکه شغل آبا و اجدادی همسایگان خزر است.

اسماعیل قصه ما نیز از این بخت ازل تا ابدی مستثنی نبوده و می گوید: خانوادگی ماهیگیر بودیم و زندگی مان با ماهیگیری می گذشت.

آن زمان ماهیگیری دریا زیاد مرسوم نبود.

با تکه چوبی روی شن های ساحل چیزی شبیه رودخانه و سد می کشد و ادامه می دهد: ببینید این مثلا رودخانه باشد؛ شیلات بندهایی از رودخانه را اجاره می داد و با بعضی ابزارهای سنتی صیا