ماجرای نذر شیخی که زنده در گور به هوش آمد!

اصل ماجرای شیخ از جای دیگری رقم می خورَد.

از قبر! و همان روزی که در گور زنده می شود! - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: روزی که به دنیا آمد چشم هایش شور عجیبی داشت.

مثل خواهرها و برادرهایش نبود.

نه زیاد سر و صدا و گریه می کرد و نه حتی بی خود و بی جهت می خندید.

اصلا از همان اولِ بسم الله، گربه اهل خانه را دم حجله کشته بود و با زبان بی زبانی بهشان فهمانده بود که الکی وقتش را نگیرند چون انگار به دنیا آمده تا کارهای بزرگی کند! به خاطر همین، پدرش سلیقه به خرج داد و اسمش را گذاشت فضل ؛ به معنای کمال و برتری و دانش؛ فضل ابن الحسن الطبرسی .

حالا من در یک هزار و چهارصد و دو هجری شمسی روبه روی مزار همان فضلِ پانصد و چند سالِ پیشِ هجری قمری ایستاده ام.

فضل ی که بعدها لقبش می شود امین الإسلام و شاگردان، صدایش می زنند شیخِ طبرسی .

از همان دانشمندهای رگ و ریشه دار که چون منِ یک لا قبایی در برابرش از هیچ هم کمتریم.

آدم های بزرگ همیشه زنده اند دستپاچه کفش هایم را درمی آورم و برای داخل شدن آب دهنم را قورت می دهم.

دست خودم نیست.

می خواهم مُرده فرض اش کنم اما آدم های بزرگ همیشه برایم زنده اند و به حساب احیاء با آن ها حال و احوال می گویم نه اموات.

اصلا مگر می توان شیخی را که مریدانش از هجری قمری تا هجری شمسی کشیده شده اند مُرده فرض کرد؟ حالا گیرم من بمیرم.