بیت المرزوق، خانه رازآلودِ پشت نخلستان نجف به کربلا

 شبیه یک رویا است.

یک رویای گرم و شیرین با عطر هل و دارچین، وسط ظهر تابستان! فکرش را بکنید دارید با پاهای تاول زده راه می روید در امتداد جاده ای بلند که دو طرف دامنش را نخل ها گرفته اند.

فکرش را بکنید که خورشید مثل دست های مادربزرگ وقتی که موهایتان را حنا می بست، کشیده شده روی فرق سرتان.

فکرش را بکنید که تشنه اید و توی این جاده هیچ خبری نیست حتی از قطره ای آب.

فکرش را بکنید آن وقت وسط این حال خراب، یکهو، عاقله مردی با دشداشه مشکی و چفیه به سر، از پشت ردیفِ در هم تنیده نخل های جاده نجف به کربلا، با دوازده بچه قد و نیم قد بیرون بیاید و با تمام جانِ صدای بم و مهربانش بگوید: تفضل زائر؛ بیفرما ناحار!   حسن مرزوق در حال دویدن برای استقبال از زوار   و تو نمی دانی دست رد به این صورت های آفتاب سوخته بزنی یا بیفتی دنبال شان.

اما می روی.

از جاده ای فرعی و خاکی.

از کنار نخل ها.

و درست وسط مزرعه معطر ریحان، بیت المرزوق روبه روی چشم های خسته ات، سبز می شود.

خانه ای هم نامِ صاحبش حسن مرزوق.

می گویند آدم ها شبیه اسم شان می شوند.

راست هم می گویند.

مرزوق یعنی روزی داده شده.

یعنی کسی که رزق اش از آسمان می رسد، حتی اگر تمام خاک های زمین شوره زار شده باشد.