مِهربانوی بختیاری پناه کودکان زاگرس شد

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ ساعت از نیمه شب گذشته است اما مهتاب همه جای حیاط را روشن کرده زنی با قد خمیده با لباس بلند محلی در حالی که چادر شبی روی سرش کشیده به آهستگی راه می رود اتاق به اتاق سرمی کشد انگار که دنبال چیزی باشد یافته و نیافته از آخرین اتاق خارج می شود با بازدم بی جانی نور چراغ گردسوز را خاموش می کند.

شهریورماه رو به پایان است حالا دیگر سرما در شب های چهارمحال و بختیاری مجالی برای خودنمایی یافته است.

داخل اتاقش روی صندلی کراک که سوغات مرتضی قلی خان صمصام از آخرین سفرش به فرنگ است می نشیند کمی جابه جا می شود صدای قیژ قیژش صندلی بلند می شود چادرشب را روی زانوهایش می کشد دردشان امانش را بریده است.

نگاهش را به حیاط دوخته است به حوض وسط آن و صدای فواره کوچکی که به همراه جیرجیرک ها هیاهویی در سکوت شب به راه انداخته اند.

 دست خودشان نبود مهربان بودن و یتیم نواز بودن.

فکرش بی اختیار پَر می کشد به آن روزهایی که در خانه پدرش عباس قلی خان بختیاری و در کنار برادرش حاج سلطان علی شهاب السلطنه بختیاری بود، همان روزهایی که دَر خانه شان باز بود به روی همه، انگار بعضی چیزها در خون و جانشان بود دست خودشان نبود مهربان بودن، یتیم نواز بودن به قول اطرافیان سفره دار بودن.