دختری که معلولیت را زمین گیر کردخبرگزاری فارس-مریم آقانوری؛ در را که باز می کند می بینمش. پایین پله ها توی زیرزمین منتظر نشسته. خودش را جلوتر می کشد و تعارف می زند؛ بفرمایید کارگاه اینجاست. پله ها را پایین می رویم. یک اتاق حدودا 12 متری که موکت شده و چندتا دستگاه که به دیوار روبرو تکیه داده. یکی از دیوارها هم فضایی ویترین مانند با شیشه های ریلی دارد که تکه های سنگ نتراشیده، نگین های انگشتری و آویزهای گردنی در آن جا خوش کرده. سمینه غُرُقی که تصاویر کوهنوردی اش در فضای مجازی مرا به این نقطه از محمدشهر کشانده. بانویی سی و نه ساله با صدای گرم و دلنشین، اخلاق خوش، یک جفت چشم مشکی پشت ویترین عینک، موهایی به رنگ شَبَق که خدا تک تارهایی از آن را به رنگ سفید برف نقاشی کرده و یک لبخند همیشگی و شیرین روی قابی به گردی صورتش. آنقدر محکم دست می دهد که قدرت انگشتان و ضمختی پوستش را حس می کنم. بیماری راشیتیسم ژنتیکی در اثر ازدواج فامیلی پدر و مادر، از همان بدو تولد توان راه رفتنش را گرفته، اما تر و فرز خودش را به صندلی کنار دستگاه سنگتراشی می رساند و روبرویم می نشیند. بیماری و تحصیل - حدود 3یا4سالم بود که پدر ومادرم متوجه بیماری ام شدند. برادرِ قبل از من با همین بیماری فوت کرد و من هیچ وقت نتوانستم راه بروم. برچسب ها: |
آخرین اخبار سرویس: |