حکمت شصت و سوم؛ شفاعت چه زمانی اثر دارد؟

مدرس نهج البلاغه به تشریح حکمت 63 نهج البلاغه پرداخت.

- ایسنا/قم مدرس نهج البلاغه به تشریح حکمت 63 نهج البلاغه پرداخت.

در حکمت 63 نهج البلاغه آمده است: الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ؛ شفاعت کننده بال و پَرِ طلب کننده است.

حجت الاسلام شکیبایی در گفت وگو با ایسنا به تشریح حکمت 63 نهج البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است: شفاعت بر دو گونه است: تکوینی و تشریعی؛ شفاعت تکوینی آن است که موجودات قوی تر این جهان به موجودات ضعیف گ تر برای پرورش و تکامل و نموّ کمک کنند، تابش آفتاب، ریزش باران و وزش نسیم نوعی شفاعت در عالم تکوین نسبت به پرورش گیاهان است.

باغبان نیز در حدّ خود در مورد گیاهان و درختان شفاعت می کند.

این گونه شفاعت دامنه وسیعی در جهان هستی دارد.

در عالم تشریع نیز انسان هایی که در درگاه خدا مقرب ترند افراد ضعیف و آلوده به گناه و وامانده در راه را کمک کرده آن ها را به سرمنزل سعادت می رساند.

به یقین هر دو نوع شفاعت هنگامی موثر واقع می شود که در شفاعت شونده قابلیت و لیاقت لازم وجود داشته باشد وگرنه به یک دانه فاسد گیاه هر قدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسیم بوزد گیاهی از آن نمی روید و همچنین انسانی که رابطه خود را با شفیعان به کلی قطع کرده شفاعت شافعان نفعی به حال او نخواهد داشت.