پرچمی که پنجره فولاد می شود

سرویس فرهنگی؛گاهی وقت ها ما آدم ها در دل مان آرزویی داریم اما شرایط زندگی باعث می شود تا دسترسی برای آن آرزو سخت شود و حسرت آن بر دل می ماند و این باعث می شود آه  بکشیم و افسوس بخوریم.

ماجرا به کاروانی برمی گردد که حضور آنها این روزها برکت است و صحبت درباره آنها نقل محافل حالا من قرار است، همراه این کاروان باشم و آن هم صبح و  شروع داستان و کلنجاری که با خودم می رون برای همراه شدن با آنها و دلیل کنش ها و واکنش های این کاروان و مردمی که در هر کوی برزن منتظر آمدن آنها هستند.

صبح وقتی همراه کاروان شدم فکر نمی کردم آنقدر این حسرت و آرزو بر دل مانده وجود داشته باشد و آن آه و افسوس که اشک بر چشم شان جاری کند و با دیدن این اشک ها با خود گفتم چه حکمتی بود تا کاروانی را همراهی کنم و از نزدیک ببینم شیفتگان ضامن آهو چقدر زیاد هستند.

کاروانی که 9 سال پیش با اعزام خادمانی از سرزمین توس با نام زیرسایه خورشید رهسپار نقطه به نقطه، شهر به شهر، روستا به روستا، کوی به کوی، ایران شدند تا پیام آور و نشان دهنده الطاف امام رئوف شوند.

و در این همراهی چه مهربانی، صبوری، شور و شوق، از خادمان زیر سایه خورشید دیدم که برایم درسی شد که در هر جایگاهی قرار گیریم، دکتر، مهندس شناخته شده، استاد مجرب و یا هر پست و سمتی، خادمی ثامن الحجج، شمس الشموس، امام الرئو�