زندگی، زندگانی و زنده مانی

یک نوع زندگی همان زندگانی است یعنی زندگی شاد و برخوردار از مواهب با امکان رشد و شکوفایی.

نوع دوم اما بیش از آن که زندگانی باشد زنده مانی است و «آگامبن» از آن به عنوان زندگی برهنه یا عریان یاد می کند -   به بیان روشن تر نسل قبل هم زندگی را می ستود و ادبیات ایران نیز مالامال از ستایش زندگی است منتها برای زندگی صفاتی برمی شمردند که اگر فراهم نبود مرگ ترجیح داده می شد و البته آن هم در حد حرف و سخن بود و انگشت شمارند کسانی مانند صادق هدایت که به مرگ خودخواسته با زندگی وداع کنند اما نوعی زندگی آرمانی را دنبال می کردند حال آن که خود زندگی امروز آرمان است.

تفاوت در این است نه آن که قبل تر کسی قدر زندگی را نمی دانسته و به دنبال مرگ بوده و حالا زندگی خواه شده ایم.

   زندگی آرمانی برای بامداد شاعر در چنین روزی محقق می شود:    روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد    و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

   روزی که کمترین سرود/ بوسه است    و هر انسان/  برای هر انسان/ برادری است    روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند    قفل/  افسانه ای ست   و قلب/ برای زندگی بس است.

   در نگاه مذهبی آخرالزمانی هم زندگی دوست داشتنی با برقراری عدالت جهانی محقق می شود.