باتلاق تانک های وطن خوار

 انگشتر طلایش را توی کاسه ی آب گذاشت و با دست های پهن و آفتاب سوخته اش به جان خمیرها افتاد، دوربین را آماده کردم تا عکسی به یادگار از او بگیرم، اخم کرد و رو گرفت: نه یما! نگیر قربان قد و بالایت.

من به غیر از عکس کارت ملی و پاسپورت عکسی ندارم.

اگر هم عشق زیارت اباعبدالله (ع) نبود که اصلا و ابدا پایم را توی عکاسی نمی گذاشتم.

دوربین را خاموش کردم و جلو رفتم تا در چیدن چانه های خمیر در سینی روحی کمکش بدهم اما تمام سر و بالم پر از خمیرهای آویزان شد.

با خنده دستم را گرفت و شروع به چیدن خمیرها کرد: این دست های لاغر و بی جان تو که به درد خمیر ورز دادن نمی خورَد.

تو فقط عقب بنشین و نگاه کن.

باشد یما؟ وگرنه تا آخر شب مجبور می شویم خودت و کل اسباب وسایلت را خمیری تحویل خانواده ات بدهیم.

مظلومانه نگاهش کردم، دوباره خندید اما خنده ای که رنج در امتدادش جریان داشت.

روسری اش را روی شانه اش انداخت و خمیرها را توی دست هایش آنقدرچپ و راست کرد که به بزرگی یک سینی چای خوری شدند بعد تا نیمه میان آتش تنور رفت و با تَق محکمی، خمیر پهن شده را به دیواره ی تنور کوبید، عطر نان عربی تنوری کل حمیدیه را برداشت.

حاجیه بتول کاسه ی سرشیر و نان های تنوری را روبه رویم گذاشت و به رسم مهمان نوازی عرب ها، اولین لقمه را خودش برایم گرفت.