باتلاق تانک های وطن خوار

خندید، بلند و عمیق و چهره ی عبوسش شکفت: «خودمان هم دقیق نمی دانستیم چه می خواهیم بکنیم اما این تنها راه حل بود.

هر خاکی مردمش را دوست دارد.

ما هم خاکمان را دوست داشتیم پس به سمت تنها داراییمان دویدیم.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: انگشتر طلایش را توی کاسه ی آب گذاشت و با دست های پهن و آفتاب سوخته اش به جان خمیرها افتاد، دوربین را آماده کردم تا عکسی به یادگار از او بگیرم، اخم کرد و رو گرفت: نه یما! نگیر قربان قد و بالایت.

من به غیر از عکس کارت ملی و پاسپورت عکسی ندارم.

اگر هم عشق زیارت اباعبدالله (ع) نبود که اصلا و ابدا پایم را توی عکاسی نمی گذاشتم.

دوربین را خاموش کردم و جلو رفتم تا در چیدن چانه های خمیر در سینی روحی کمکش بدهم اما تمام سر و بالم پر از خمیرهای آویزان شد.

با خنده دستم را گرفت و شروع به چیدن خمیرها کرد: این دست های لاغر و بی جان تو که به درد خمیر ورز دادن نمی خورَد.

تو فقط عقب بنشین و نگاه کن.

باشد یما؟ وگرنه تا آخر شب مجبور می شویم خودت و کل اسباب وسایلت را خمیری تحویل خانواده ات بدهیم.

مظلومانه نگاهش کردم، دوباره خندید اما خنده ای که رنج در امتدادش جریان داشت.

روسری اش را روی شانه اش انداخت و خمیرها را توی دست هایش آنقدرچپ و راست کرد که به بزرگی یک سینی چای خوری شدند بعد تا نیمه میان آتش تنور رفت و با تَق محکمی، خمیر پهن ش�