اولین شهدا نخل هایمان بودند!/ روایت عجیب نجات ناموسی جا مانده در چنگال بعث

استاندار بصره و فرماندار که همراهش آمده بودند با تعجب گفتند: «سیدی، فاو که خیلی از اینجا دور است» ماهر عبدالرشید هم با عصبانیت یقه شان را گرفت که: - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: صدایش دریا بود و امواج روایتش هر چه بیشتر به تلاطم می افتاد عمیق تر در مرور حادثه غرق می شدم؛ گفتند حاج ایاد بهرام زاده فرمانده جنگ بود، گفتند چه حماسه ها که در خرمشهر نیافرید، گفتند رهبری به او لقب زیبایی داده، آن ها گفتند و گفتند و من، تنها به آن ایاد بهرام زاده ی نوزده ساله ای فکر می کردم که سال 1359 پا به پای تکاورهای ارتش رفت تا راوی روایت نجات ناموسی جا مانده در چنگال بعث شود.

سر ظهر رسیدیم اما با آغوش باز ما را پذیرفت و همان طور که چشم های نجیبش را به زمین دوخته بود با دست راستش درد زانوهایش را گرفت: از پل نو تا مرز نزدیک ده کیلومتر است؛ ما آن زمان هجده روستا داشتیم، باغات خرمشهر آنجا بود، هزاران درخت میوه؛ انگور، زردآلو، آلوسبز، حتی موز کوچک هم داشتیم، خرم شهر بود؛ ما توی باغ ها می دودیم و درس می خواندیم اما جنگ آنجا را بیابان کرد، الآن کاروان ها که می گذرند باور ندارند روزگاری روستای مَسلاوی تامین کننده ی انگور صادراتی به خلیج بود اما من خوب میدانم که چه بهشتی، لگدمال شنی تانک ها شد، با تمام گوشت و پوست و استخوانم آن جغرافیا را به یاد دارم.