«دولتِ حداقلی» و سودای حداکثری شدن با کنترل حداکثری

دولت کنونی به اعتبار پشتوانه آرا و ساز و کار انتخاب رییس آن حداقلی است اما از حیث تمایل به کنترل همه امور سیاسی و اقتصادی و فرهنگی می تواند حداکثری خوانده شود - عصر ایران ؛ محمدباقر محسنی ساروی- در اصطلاح ژورنالیستی و مطابق با دانش سیاسی عامه مردم، دولت حداکثری به دولتی گفته می شود که برآمده از آرای اکثریت شهروندان است و بدیهی است دولت سیزدهم که تنها برآمده از اراده جریان سیاسی اصول گرا در انتخابات خرداد 1400 است، از این منظر دولت حداکثری به شمار نمی آید چون در گام نخست، شورای نگهبان نامزدهای اصلی دیگر گرایش های سیاسی و رجال شاخص را حذف کرد مبادا افرادی چون علی لاریجانی ، مسعود پزشکیان و اسحاق جهانگیری در مناظرات، از ابراهیم رییسی پیشی بگیرند و ماجرای 96 تکرار شود.

در گام دوم هم برابر آمار وزارت کشور، در آخرین انتخابات ریاست جمهوری به دلایل متعدد سیاسی و اقتصادی با حضور کمتر از 50 درصد واجدان شرایط در حوزه های انتخابیه، شاهد پایین ترین سطح مشارکت انتخابات پس از انقلاب بودیم.

اصطلاح دولت حداکثری البته در تعریفی دیگر به دولتی اطلاق می شود که در همه امور و شؤون خصوصی و غیرمربوط، مداخلات دستوری و خلاف منطق می کند و به تعبیر ساده، اِبایی ندارد ازین که مته بر روی روان شهروندان بگذارد.