نگاه مخاطبان/ همه آواره شده ایم؛ لعنت به این آوار...

باران هم در چشم ها دیگر بند آمده است.

شده ایم تماشاچی های آواره؛ مثل شهروندان دوربین به دست در آوار متروپل.

این آخری دیگر چه بود؟! لعنت به این آوار.

- باران هم در چشم ها دیگر بند آمده است.

شده ایم تماشاچی های آواره؛ مثل شهروندان دوربین به دست در آوار متروپل.

این آخری دیگر چه بود؟! لعنت به این آوار.

مخاطبان عصر ایران؛ فرشاد مومنی زاده- قلم را پتک کنیم.

از دل کلمات، فریاد سر دهیم.

بر سر که فرود آوریم و مقابل که هیهات سر دهیم؟ سال ها زیر آوار کلمات، دفن شده ایم.

فریاد سالیان گذشته، اکنون آواره مان کرده است؛ قلم ها کُند و دست ها لرزان.

دیگر یارای گفتن هم نیست.

از غیزانیه ها گفتیم.

از عطش آب در سرزمین آب.

از خواب عمیق کودکی در عمق فاضلاب.

از ریزش تخته سنگ های زمخت بر تن نحیف کودکان.

از تشنگی هور در سیرابی لوله های نفت.

از مکیدن کارون در سرچشمه ها و چشم های به تر نشسته کشاورزان از پمپاژ بی امان جانِ خوزستان به دوردست ها.

از دفن یک استان زیر ریزگردها.

سال هاست گفته ایم و نوشته ایم؛ بی هیچ گوش شنوا، زیر آوار کلمات، مدفون شده و به نفس افتاده ایم؛ مثل آخرین نفس های پیرمردی زیر خرواری از سنگ و آهن.

مثلِ بدن های له شده در آوار متروپل.

مثلِ خونین پسری در آغوش هراسان یک پدر.