دوم خردادی ها چگونه کشور را به لبه پرتگاه بردند؟/ اصلاحات بحران زیست است

دوم خرداد سالگرد قدرت گیری یک جریان سیاسی در کشور است که تمام هست و نیست خود را وابسته به بحران سازی می داند.

نگاهی به ابعاد تحصن مجلس ششم در شرایط خاص آن زمان کشور می تواند ابعاد این رویکرد را شفاف تر سازد.

-   اما تحلیل جریان چپ (اصلاح طلبان) این بود که 20 میلیون رای به معنای 20 میلیون لشکر کف خیابان است که می توانند از آن برای بازگشت به قدرت استفاده کنند و سنگرهای نظام را تا رسیدن به سنگر فرماندهی فتح کنند.

از همین روی، کشور در عصر خاتمی شاهد توالی بحران ها شد.

قتل های زنجیره ای، ترور سپهبد صیاد شیرازی، ترور لاجوردی (مغضوب جریان اصلاحات)، کوی دانشگاه، پروژه نوارسازان، کنفرانس برلین و قبرس از جمله این موارد بود.

تغییر اولویت های کشور نیز بدل به راهبرد اصلی دولت اصلاحات شد تا ضعف اجرایی خود را با بحران های خودساخته پنهان کند.

این البته خوشبینانه ترین تحلیل از تاریکخانه این جریان مشکوک است که اقدامات ضدامنیتی متعددی نظیر فتنه 88 را مرتکب و بسترساز سنگین ترین تحریم جهان علیه ایران شده است.

(+")   مجلس ششم بحران سازی در دوران اصلاح طلبان با تشکیل مجلس ششم (خرداد 79) و یکدست شدن قوه مقننه با قوه مجریه روند تصاعدی یافت.

رهبر انقلاب در روز اول کاری این مجلس (با اکثریت حزب مشارکت) در پیامی " فرمودند: در میان گرفتاری ها، شناخت اولویت ها، هنر بزرگ مجلس است .

 خطای بزرگ آن است که این خواسته های حقیقی مردم به دست غفلت سپرده شود و خواسته های جناحی و شخصی به جای مصالح ملی بنشیند.

  بخشی از پیام رهبر انقلاب به نمایندگان در آغاز مجلس ششم   امّا حزب مشارکت در مجلس ششم دقیقاً برعکس عمل کرد.

اوج آن ماجرای تحصن در زمستان 1382 بود.

 زمانی که  شورای نگهبان درصدد اعلام اسامی نامزدهای حائز صلاحیت انتخابات مجلس هفتم بود.

شناخت اوضاع داخلی و پیرامونی آن زمستان سرد مهم است.

  اوضاع پیرامونی: ایران توسط آمریکا محاصره بود!  یک سالی می شد که ایران از شرق، جنوب و غرب  به نوعی با آمریکا همسایه شده بود! ارتش اسکندر دوران 21 روزه بغداد را فتح کرد و پشت دروازه های ایران خیمه زد.

(فروردین 82) شواهد حاکی از آن بود که تهران هدف بعدی ارتش آمریکاست.

پیاده نظام دانشجویی اصلاح طلبان (دفتر تحکیم) نیز با بیانیه موسوم به بهار بغداد به استقبال آن ها رفتند.

بهاری که منتج به کشته شدن 1/000/000 عراقی شد.

 ژنرال کلارک فرمانده اسبق یوکام (سرفرماندهی نیروهای آمریکا در اروپا) فاش کرد که آمریکا بعد از اشغال افغانستان برنامه ریزی کرد تا 7 کشور در جهان اسلام را اشغال کند.

شروع این فرآیند با عراق  بود و بعد سومالی، لیبی، سودان، لبنان، سوریه و در نهایت ایران! این درحالی بود که تهران نهایت همکاری را با واشنگتن در موضوع افغانستان انجام داد و بزرگترین همکاری راهبردی تاریخ ایران و آمریکا در هزاره سوم رقم خورد.

(شرح همکاری بی سابقه تهران-واشنگتن را اینجا "بخوانید.

)    اوضاع داخلی: آغاز پرونده هسته ای / ایران عزادار بم است پاییز 1382 نیز آغاز پرونده پرماجرای هسته ای ایران بود.

وزرای خارجه انگلیس، آلمان و فرانسه به ایران آمدند و در نقش پلیس خوب به دنبال امتیازگیری از ایران بودند.

پلیس بد ماجرا نیز ارتش آمریکا بود که ایران در محاصره پایگاه های آن از آسیای مرکزی تا خلیج فارس و آسیای عربی قرار داشت.

  امّا در این میان، شاهد اقدام عجیب مجلس ششم بودیم.

روحانی در کتاب خود می نویسد: تعدادی از نمایندگان، طرح سه فوریت الزام دولت به پذیرش پروتکل الحاقی را امضا کرده و در پی آن بودند که آن را تقدیم مجلس کنند.

به رییس جمهور گفتم که اگر طرح سه فوریت در مجلس مطرح شود، من استعفا می دهم .

متاسفانه سفرای اروپایی از تهیه این طرح در مجلس باخبر شده بودند.

این مذاکرات در نهایت منتهی به بیانیه سعدآباد شد.

(مهر 1382) غنی سازی در ایران تعلیق و پروتکل الحاقی به امضا رسید.

جک استراو وزیر خارجه وقت انگلیس در این رابطه گفته بود: میوه حمله به عراق در مذاکرات سعدآباد چیده شد.

این شرایط ملتهب را در کنار فضای ماتم مردم ایران در آن روزها قرار دهید؛ 5 دی 1382 زلزله ای به قدرت 6.

6 ریشتر بم را با چنان شدتی تکان داد که امواج آن تا شعاع 200 کیلومتری نیز محسوس بود.

آمار تلفات وحشتناک بود:  34 هزار فوتی و 200 هزار مجروح!   آغاز تحصن در شرایط محاصره خارجی و عزای داخلی! 20 دی 1382 اسامی تایید صلاحیت شده های انتخابات بعدی مجلس اعلام شد.

نیروهای تندرو حزب مشارکت برای حضور در انتخابات مجلس هفتم رد شد؛ نیروهایی که هزینه گزافی برای کشور ایجاد کرده بودند.

از جمله اقدامات شان تهدید به خروج از حاکمیت در بهار 1382 به بهانه رد لوایح موسوم به لوایح دوقلو و تایید عجیب ادعای برنامه مخفی اتمی ایران پشت تریبون مجلس، درست در روزهای مذاکرات گرم هسته ای پاییز 1382 بود.

نطقی که واکنش تند مهدی کروبی، رییس وقت مجلس را نیز به همراه داشت.

ساعت 4 بعد از ظهر 21 دی 1382 تحصن در راهروی مجلس شروع شد.

هنوز 24 ساعت نگذشته بود که حزب مشارکت برای دامن زدن به التهابات، از فعالان سیاسی، گروه ها و سازمان های اصلاح طلب و روزنامه نگاران خواست تا راس ساعت 17:30 دقیقه 22 دی در محل دفتر مرکزی حزب مشارکت حاضر شوند.

  برخی سخنان مطرح شده در این نشست به قدری تند بود که روزنامه های همسو با حزب مشارکت نیز از درج آن خودداری کردند.

لذا وظیفه پوشش آن به رسانه های خارج از کشور نظیر پیک نت محول شد.

  کمتر از 48 ساعت پس از آغاز تحصن، معاندین نظام هواخواه متحصنین شدند.

فانی یزدی از اعضای اتحاد موسوم به جمهوری خواهان ایران گفت: تحصن نمایندگان در صحن مجلس در تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه است.

کمیته مرکزی حزب توده نیز 22 دی در سایت اینترنتی پیک نت بیانیه ای منتشر کرد.

این کمیته منحله خواستار حریق سیاسی در ایران شد.

در بخشی از بیانیه این کمیته آمده است: این رد صلاحیت ها جرقه ای بود به خرمن قدرت؛ جرقه ای که باید آن را به حریق سیاسی تبدیل کرد و دامن جامعه ایران را از [.

] پاک کرد.

غائله تحصن بدل به روزنه مداخله غرب در امور ایران شد.

چراغ اول را دبیرکل اسبق ناتو روشن کرد.

سولانا که در دوران وی، ناتو اقدام به بمباران یوگسلاوی سابق کرد، این بار در کسوت نماینده عالی سیاست امنیتی و خارجی مشترک اتحادیه اروپا و به بهانه ابلاغ پیام همدردی کشورهای اروپایی درباره زلزله بم عازم تهران شد.

سولانا در دیدار با وزیر خارجه وقت کشورمان گفت: برای من سخت است که در پارلمان اروپا توضیح دهم که در ایران افراد رد صلاحیت شده اند.

آدام ارلی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز در مواضعی عجیب گفت که ما از دولت ایران می خواهیم .

اقدامات شورای نگهبان را نپذیرد! پارلمان آلمان هم اعلام کرد که به نشانه همبستگی تحصن خواهد نمود!اتحادیه اروپا نیز در نشست بهمن 1382 روند انتخابات ایران را محکوم کرد.

تیر آخر متحصنین برای بالابردن تب اعتراضی در جامعه استعفای دسته جمعی  بود.

به این آمار دقت کنید: 139 نماینده مجلس، 70 معاون وزیر،  28 استاندار و 13 عضو کابینه دولت خاتمی تهدید به استعفا کردند.

این به معنای فلج کردن کشور برای عدم برگزاری انتخابات بود؛ یعنی خروج از حاکمیت در زمان احتمال هجوم سراسری آمریکا.

  واکنش مردم چه بود؟ امّا نکته جالب ماجرا واکنش مردم بود.

بی اعتنایی مردم به موضوع تحصن باعث شکست بزرگ جریان اصلاح طلب شد.

همین برخورد سرد مردم در نهایت باعث شد که متحصنین  در روز 17 بهمن با انتشار بیانیه ای به تحصن خود پایان دهند.

حتی پیاده نظام دانشجویی اصلاحات نیز اقدام میدانی چندانی نکرد.

[1] پروژه 26 روزه تحصن شکست خورد و دومینوی سقوط اصلاح طلبان از اریکه قدرت به دست مردم شروع شد.

انتخابات سال 84 روند دیگری در کشور آغاز کرد.

فضای سیاسی جریان اصلاحات نشان داده است بدون بحران سازی امکان حیات ندارد.

لیست عریض و طویل بحران سازی های این جریان به قدری مفصل است که خود خاتمی اعلام کرد کشور در دوران ریاست جمهوری وی هر 9 روز یک بحران رد کرده است.

فراگیری آرامش در کشور این جریان را به حاشیه می برد و امکان بروز و ظهور را از رادیکالهای سیاسی می گیرد.

[1]: برگرفته از کتاب 8 سال بحران آفرینی اصلاح طلبان انتهای پیام/
کلید واژه ها: اصلاحات - کشور - بحران - دوم خرداد - اولویت های کشور - کنفرانس برلین - میلیون - دولت اصلاحات - خرداد - کف خیابان - قدرت - فرماندهی - سنگر - ترور - مجلس ششم - کنفرانس - لاجوردی - استفاده - خیابان - بازگشت - راهبرد - اولویت - زنجیره - سالگرد - سپهبد - پروژه - شرایط - تغییر - سیاسی - تحلیل