ماجرای درمانگاهی که در پاسخ اهانت به یک روحانی بنا نهاده شد

انسان های نیک اندیش زمانی می توانند طعم تلخ محرومیت را با تمام وجود حسّ کنند که خود در همان شرایط قرار گیرند.

در جامعه اسلامیِ ما، نیکوکارانی هستند که خود را مشمول دعایِ دل شکستگان قرار می دهند و از این طریق، امضای سبز امام زمانِ خویش را در کارنامه خود، ثبت و ضبط می کنند.

این افراد مصداق حدیث شریف نبوی هستند که فرمود: مَنْ سَعی لِمَریضٍ فی حاجَهٍ قَضا ها اَو لَم یَقْضِها، خَرَجَ مِنْ ذُنوبِهِ کَـیَومِ وَلَدَتْهُ اُمُّهُ ، (هر کسی در برآوردن نیاز بیماری بکوشد، خواه موفق بشود یا نشود، گناهانش پاک می شود، مثل آن روز که از مادر متولد شده است).

آیت ‎الله شیخ عبدالله مجد فقیهی از جمله این افراد است که عارفانه درس دین آموخت و عاشقانه از اندوخته هایِ معنویِ دانش و اعتبار خود در مسیر خدمت گزاری به مردم استفاده کرد.

او در مسیر فراهم آوردنِ زمینه آرامش و رفاه برای محرومین، سختی مسیر را به جان خرید و با فعالیت های عمرانی، اجتماعی و فرهنگی و کمک به درمان قشر مستضعف، چراغی پُرفروغ در دل نیازمندان روشن نمود و گل های لبخند را بر لبان آنان نشاند تا باقیات الصالحاتی نه فقط برای خود، بلکه برای تمام نسل به یادگار مانده از او باشد.