10 هزار نفر یک صدا و عاشقانه خواندند :«سلام فرمانده »

حضور در اجتماع عظیم «نسل ظهور» آن هم با حضور خانواده و هم نوایی با سرودی عاشقانه وعارفانه «سلام فرمانده» اتفاقی است که برای همیشه در پس ذهن این نسل باقی خواهد ماند.

- گروه زندگی -نفیسه خانلری: یک روز، یک اجتماع و یک سرود؛ شاید به زبان خیلی ساده باشد اما همین یکی ها، خاطره ای را در ذهن بچه ها ماندگار کرد که قطعاً دستاوردهای آن را در آینده ای نه چندان دورخواهیم دید.

حضور در اجتماع عظیم نسل ظهور آن هم با حضور خانواده، اتفاقی است که برای همیشه در پس ذهن این نسل باقی خواهد ماند.

با ما همراه باشید تا یک روز خاص را با هم بازخوانی کنیم.

-مامان منو می بری؟ آگه خودت نمی تونی، رضایت نامه مو امضا کن تا بتونم با مدرسه برم.

-حالا تا پنج شنبه خیلی مونده ها! اجازه بده بابا بیاد، هماهنگش می کنیم.

این دیالوگ هریک ساعت یک بار بین ما ردوبدل می شود.

از وقتی فهمیده قرار است اجتماع دهه هشتادی ها و نودی ها در محله مان برپا شود، سر از پا نمی شناسد.

هنوز رضایت نامه امضا نشده در دستش است.

انگار از گم شدنش می ترسد.

به هیچ وجه دلش نمی خواهد حضور در این اجتماع را از دست بدهد.

وقتی برای چندمین بار، پاسخ تکراری مرا می شنود، به اتاقش می رود.

قبلاً به او اجازه رفتن داده ام اما بااین حال تب وتاب خاصی دارد و اصلاً دلیلش را نمی فهمم.

لباس هایش را زیرورو می کند، روسری هایش را یکی یکی سرکرده و آن هایی که به دلش نمی نشیند را تاکرده و دوباره سرجایش می گذارد.

*منتظر واقعی یعنی باور داشتن مهدی موعود (عج) دوست ندارم بدون اجازه به اتاقش سرک بکشم اما در اتاقش باز است و برای رفتن به اتاق خودم، ناخودآگاه چشمم به او می افتد.

گیره روسری اش را از کنار گوشش محکم می کند، مقابل آینه لبخندی می زند و دوباره به سراغ من می آید.

مامان! به نظرت این روسری سفید با چادر مشکی چطوره؟ می خوام هم مرتب باشم هم حجابم کامل باشه؛ آخه امسال که درس امام زمان رو خوندیم، خانممون گفت امام زمان زنده ست و ما رو می بینه.

من که میگم حتماً پنج شنبه میاد اونجا تا همه بچه ها رو ببینه.

بهت زده او را نگاه می کنم.

حالا دلیل آن همه تب وتاب را می فهمم.

راست می گوید، شاید هم بیاید.

استادی می گفت: اگر منتظر واقعی باشی، هرلحظه برای آمدنش آماده ای و باور داری که از احوالاتمان باخبر است.

حرف های دختر 10 ساله ام حسابی مرا منقلب می کند.

انگار بچه ها معنی انتظار را بهتر از ما درک کرده اند.

مامان! مامان! حواست کجاست؟ میگم روسری سفید با چادر مشکی چطوره؟ -آره دخترم همین روسری قشنگِ، چادر هم قشنگ ترش می کنه *مگر سرباز امام زمان بودن، سن و سال می شناسد؟ صبح روز پنج شنبه؛ قرار است ساعت 9 و نیم به مدرسه برود تا با گروه مدرسه در اجتماع حاضر شود اما از ساعت 7 صبح در خانه رژه می رود.

گوشی را روشن می کند و برای صدمین بار، جلوی آینه ایستاده و می خواند.

سلام فرمانده.

! شور و شوق عجیبی دارد.

صبحانه اش را خورده و نخورده برای رفتن آماده می شود.

بالاخره وقت رفتن می رسد، صورتش را می بوسم و طبق معمول با خواندن یک آیت الکرسی راهی اش می کنم.

چقدر دلم می خواهد خودم هم همراهش بروم.

درست است که گفته اند اجتماع دهه هشتادی ها و نودی ها؛ اما حضور برای همه آزاد است.

اصلاً مگر سرباز امام زمان بودن، سن و سال می شناسد.

انتظار، انتظار است.

همین که پسر کوچکم از خواب بیدار می شود، صبحانه اش را می دهم تا اگر دلم طاقت نیاورد، سریع راهی شوم.

وقتی به پسرم نگاه می کنم و به خاطر می آورم که هر شب چطور مقابل تلویزیون می ایستد و با دست های بالاآمده، سلام فرمانده را می خواند، مطمئن می شوم که باید بروم.

تا آمدن ماشینی که درخواست داده ام، 7 دقیقه طول می کشد، خیلی سریع لباس هایمان را می پوشیم، کوله خوراکی و آب را برمی داریم و ما هم راهی اجتماع عظیم نسل ظهور می شویم.

  *آقاجان، پیام ما را دریاب ساعت 11 و نیم ؛ آن قدر به موقع می رسیم که باورم نمی شود.

در این اجتماع عظیم تنها نیستیم.

هزاران نفر آمده اند تا با آقایشان عهد ببندند.

پوشش بچه ها نظرم را جلب می کند؛ لباس نظامی، شال سبز و چفیه، فرم مدرسه، لباس محلی و.

، همه و همه با هر رنگ و لباسی، یک پیام دارند، غصهٔ سرباز رو نخور آقا، سربازات هزار و چارصدین .

این فضا آن قدر با مضمون شعر همخوانی دارد که ناخودآگاه روزی را تصور می کنم که این جماعت دوشادوش آقا ایستاده اند و پایان ظلم را جشن می گیرند.

در این اجتماع، شاید دهه هشتادی ها و دهه نودی ها تعدادشان بیشتر باشد اما از همه نسل ها حضور دارند.

اکثراً با خانواده آمده اند.

پدری کالسکه به دست دارد، مادری کودکش را در آغوش گرفته و بچه ای دست به دست خواهر و برادرش داده؛ جمعیت آن قدر زیاد است که به سختی می توانم خودم را به یک بلندی برسانم تا هم با بچه کوچک از ازدحام جمعیت فاصله بگیرم و هم پسر 3 ساله ام که حالا پرچم یادگاری نیمه شعبان را با دستان کوچکش تکان می دهد، بتواند جلوی خود را ببیند.

هنوز مستقر نشده ام که صدایی دل نشین فضا را پرمی کند؛ یا مولانا یا صاحب الزمان، الغوث الغوث الغوث، ادرکنی.

  *پیوند و همدلی خانواده ها برای عشق جان شور و شوق عجیبی حاکم است.

اشک ها و لبخندها؛ یکی با چهره ای خندان همراهی می کند و دیگری در گوشه ای، آرام آرام اشک می ریزد.

اصلاً مگر می شود به آقایت سلام کنی و اشک هایت سرازیر نشوند؟ بچه ها حسابی آماده اند.

پرچم های ایران و یا مهدی (عج) در همه جا خودنمایی می کنند.

دست ها به احترام آقا بالا می ایند، لحظاتی بعد روی قلب ها آرام می گیرند و کمی بعدتر در کنار پیشانی، ادای احترام می کنند.

بزرگ ترها هم همین حال و هوا را دارند و از همراهی فرزندانشان غافل نمی شوند.

یک اجتماع خانوادگی سرشار از شوق و اشتیاق.

؛ جمعیت آن قدر منسجم و عالی همخوانی می کنند که انگار مدت هاست باهم تمرین کرده اند اما قطعاً این چنین نیست و به قول یکی از همان هزاران نفری که آنجا هستند، این همخوانی و همدلی به مدد خود آقاست.

؛ هرچه به انتهای سرود نزدیک تر می شویم، چشم های بیشتری گریان می شوند.

نزدیک تر می روم اما دلم نمی خواهد خلوت کسی را به هم بزنم، بالاخره آمده اند تا با "عشق جانشان" حرف بزنند و به قول دخترم شاید او هم آمده باشد.

بعد از دو بار پخش سرود و همراهی وصف ناپذیر حاضران، هنوز هم حال و هوای عجیبی حاکم است.

این اجتماع کشش شگفت انگیزی دارد و کسی دلش نمی خواهد از آن فاصله بگیرد اما با صدای همهمه بچه ها، کم کم بزرگ ترها به خودشان می آیند.

عشق بازی با صاحب الزمان تمامی ندارد اما وقت رفتن است.

*آمدم تا به امام زمان بگویم خاک پایت هستم به سراغ پسربچه ای می روم که گوشه ای ایستاده و هنوز هم آرام آرام زمزمه می کند.

نامش محمد آبیاری است و 13سال دارد.

از حال و هوایش می پرسم و دلم می خواهد دلیل آمدنش را بشنوم.

من به خاطر حضرت مهدی از ساعت 10 با پدر و مادرم و برادرهایم آمده ام تا ثابت کنم امام زمان وجود دارد.

می خواهم به دشمنان بفهمانم که هیچ جوره نمی توانند ما را از امام زمانمان دور کنند.

خیلی منتظر این روز بودم و الان خیلی خوشحالم که همه باهم اینجا هستیم.

از همین جا به امام زمان می گویم که عاشقتم، می خواهم  خاک پایت شوم.

همین طور دلم می خواهد به بچه های بگویم که امام زمان وجود دارد، پس منتظرش باشیم تا بیاید و با خود خوبی بیاورد.

  *حضور در این اجتماعات وظیفه والدین است پسری که با لباس نیروی انتظامی در این اجتماع شرکت کرده، نظرم را جلب می کند.

پدر و مادرش دست او را گرفته اند و با دقت دوروبرشان را نگاه می کنند.

انگار منتظرند تا بقیه همراهانشان به محل قرارشان بیایند و همه باهم به خانه بروند.

بدون معطلی به سراغشان می روم و با هوشنگ مهرابی پدر خانواده هم صحبت می شوم.

او پدری با3 فرزند است و امروز با خانواده اش به این اجتماع عظیم آمده تا مسیر درست را پیش روی فرزندانش قرار دهد.

او می گوید: حضور در چنین اجتماعاتی وظیفه همه ما ایرانی ها و والدینی است که دلشان می خواهد فرزندانشان راه اسلام را دنبال کنند.

ما عاشق امام زمان هستیم و هر کاری که بتوانیم برای ایشان انجام می دهیم.

بچه های ما چند روزی است منتظرند تا بیایند و در این اجتماع شرکت کنند.

پسرم چند روز قبل، لباس نیروی انتظامی خود را از چمدان درآورد و خودش باذوق و شوق، آن را اتو کرد تا در این مراسم بپوشد.

خدا را شکر سلام فرمانده ، اتفاق بسیار خوبی بود که باعث شد بچه ها بیشتر با امام زمان خود آشنا شوند.

  ساعت 12و نیم ؛ نیم ساعتی از پایان مراسم گذشته اما هنوز هم خیلی از شمار جمعیت کاسته نشده، دست پسرم را محکم تر می گیرم و به سمت خیابان اصلی می روم تا خودم را به جایی برسانم که با دخترم قرار گذاشته ام.

کمی بعدتر با گروهی از دانش آموزان مدرسه از راه می رسد.

خدا را شکر می کنم که بعد از دو سال کرونا و دوری از مدرسه، شرایط کمی عادی شده و بچه ها می توانند این طور دورهم جمع شوند.

ضمن تشکر از مدیر و کادر مدرسه، دخترم را تحویل می گیرم.

گرمای هوا کمی او را خسته کرده اما آن قدر خوشحال است که انگار دنیا را به او داده اند.

  *مهدی وار بودن را باید با عمل ثابت کنیم کمی آن طرف تر چند خانم با بچه های قد و نیم قد منتظر تاکسی ایستاده اند.

یکی از خانم ها زیر لب زمزمه می کند: خدا کند با این شلوغی ماشین گیرمان بیاید.

به سمتشان می روم و برای گفت وگویی کوتاه از آن ها اجازه می گیرم.

وقتی می پرسم با چه هدفی بچه های خود را به این اجتماع آورده و بچه ها چقدر ذوق و شوق داشته اند، خانم معصومی پاسخ می دهد: طبیعتاً آوردن بچه ها خیلی اهمیت داشت چون اصلاً این اجتماع نسل جدید بود اما جدای از این مسئله، خودم هم بسیار مشتاق بودم که حتماً در این اجتماع شرکت کنم.

در طول مسیر، چندنفری به ما گفتند که بااین همه گرانی، چرا به این اجتماع می روید اما من دلم می خواهد به همه این افراد بگویم که ما هدف بزرگ تری را دنبال می کنیم و باید بچه هایمان را با این اهداف آشنا کنیم.

حتی در قیام عاشورا هم، آب را به روی امام حسین(ع) بستند، آیا خیلی ها باید عقب می کشیدند و حتی همان 72 تن هم باقی نمی ماندند؟ پس ما هم باید در چنین جاهایی خودمان را ثابت کنیم.

مهدی مهدی گفتن، حساب نیست و پای عمل بودن و مهدی وار بودن مهم است.

الان هم خداراشکر می کنم که دختر و پسرم برای اثبات خودشان، چند روزی درحال حفظ کردن سرود سلام فرمانده بودند و برای این روز لحظه شماری می کردند.

وقتی پسرم را می بینم مدام می گویم خدایا کمک کن تا پسرم از حاج قاسم هایت باشد و دخترم از مادرهایی که حاج قاسم می پروراند .

ساعت 13؛ جمعیت تا حد زیادی پراکنده شده.

با دقت بیشتری نگاهشان می کنم.

عجیب است اما با هرکدام از آن ها که چشم در چشم می شوم، لبخند می زنند.

حتماً بعد از آن همه سلام و پیام به آقایشان، آن قدر حال دلشان خوب است که این چنین یکدیگر را بدرقه می کنند.

حس عجیبی دارم و با خود می گویم، اللهم عجل لولیک الفرج خدایا وقتی با یک اجتماع امام زمانی، این چنین حال مردم خوب می شود، با ظهور آقا، حالشان چطور خواهد شد؟ انتهای پیام/
کلید واژه ها: حضور - خانواده - عاشقانه - فرمانده - دهه هشتادی ها - همیشه - دهه هشتادی - رضایت نامه - ظهور - عظیم - باقی - بازخوانی - ماندگار - دیالوگ - بچه ها - رضایت - زندگی - خاطره - آینده - مدرسه - همراه - نوایی - هزار - قرار - گروه - امضا - شنبه - بابا - نامه - ساعت