نفس های به جامانده از تاریخ/ خانه هایی که هنوز بوی زندگی می دهند

خبرگزاری فارس - همدان، سیده فریده حسینی فرزام؛ مدتی است نقل محافل شده اند، گاه از تخریب شان می گوییم و گاه از مرمت شان می نویسیم، از سال های قبل هر بار که از کنارشان رد می شدم دنیایی سوال روی سرم آوار می شد، چرا چراهای زیادی مثل خشت و چوب همین خانه های قدیمی بر سرم فرو می ریخت و بعد از کمی کنکاش، با کلی غم و غصه درگیر گذشته می شدم و حسرت نبود این خانه ها.

بعضی موقع ها هم از سر ناچاری، کم اهمیت می شدم، شانه ای بالا می انداختم و خودم را راضی می کردم که شاید سرنوشت اینها هم اینطور رقم خورده پس راهم را می گرفتم و می رفتم، اما حرف دلم این نبود، همین که دور می شدم، در خیابان کناری خانه تاریخی دیگری نظرم را جلب می کرد، باز هم نگاه می کردم، عمیق تر از قبل.

راستش را بخواهید این شده قصه تکراریِ روزها و سال های متمادی من و همشهریانم با این خانه ها.

به خودم که می آیم دوباره اینجایم، ایستاده ام حوالی یکی از آنها، درختان سبزش هنوز در باغچه نفس می کشند، پنجره های چوبی اش هنوز زیباست، دیوارهایش یادگار نقاش های خوش ذوقی است که رنگ به رنگ آن را طراحی کرده اند و پله هایی که هنوز صدای تق تق عصای مادربزرگ های لچک پوش را یادشان است، اما امان از روزگار که آوار بر سرشان ریخته و دیگر زیبایی گذشته را ندارند و یکی هم نیست که نونوارش کند.