یادی از بهجت عارفان و فریادگر توحید

آیت الله العظمی محمدتقی بهجت فومنی(ره) بزرگ مردی است که نامش در تاریخ فقاهت، اخلاق و عرفان شیعه همواره ماندگار خواهد بود.

او که بهجت عارفان بود وفریادگر توحید، - خبرگزاری فارس از قم، اعظم ربانی -  نامی که پدر و مادر برایش انتخاب کرده بودند، به دنیا آمدن فرزندی پاکدامن و باتقوا را نوید می داد.

سال 1334 قمری بود که صدای گریه های نوزادی دوست داشتنی، شعف را میهمانِ خانواده بهجت نمود تا سرآغاز مسیری معنوی در زندگانی این خاندان باشد.

اما شادمانیِ تولد محمدتقی ، بیش از 16 ماه دوام نداشت و نوزاد دوست داشتنی و خانواده اش را عزادار غم فراق مادر نمود.

از آن پس تحت تربیت پدرش کربلایی محمود که دیگر برای محمدتقی، هم پدر بود و هم مادر، قرار گرفت.

پدر از طریق پُخت نوعی کلوچه سنتی و محلی مخصوص فومنات، لقمه حلال را به خانه می آورد.

مدتی بعد محمد تقی تحصیلات مقدماتی را در شهر فومن آغاز کرد و در سال 1348 قمری حوزه علمیه کربلا را انتخاب نمود تا در جوار سالار شهیدان، درس دین بیاموزد و چهار سال بعد نیز به نجف رفت تا در محضر اساتید آن دیار زانوی ادب به زمین بزند.

شیخ محمدتقی پس اخذ اجازات اجتهاد از اساتید خود، در سال 1324 ش/ 1363 ق به ایران بازگشت و چند ماه پس از اقامت در فومن، به زیارت کریمه اهل بیت(س) در قم رفت و پس از آشنایی با حوزه علمیه قم، تصمیم به ادا�