مادرانی با عکس های بهشتی

امروز روز مادر است.

هر کس به هر نحوی که در توان دارد یادی از مادر خود می کند و سعی می کند به هر طریق ممکن مادر خود را خوشحال کند، اما در این میان مادرانی هم هستند که 40 سال پیش، - فرزند دم بختشان را رهسپار خاک کرده اند.

مادری که تنها یادگار فرشته ی زمینی اش یک دست کت شلوار اتوکشیده دامادی است و یا مادری که هنوز هم اشک دم مشکش را برای دردانه ی خود نگه می دارد و با دستانی چروکیده، عکس خاک گرفته دلبندش را دستمال می کشند.

آری امروز روز همان مادران با عکس های بهشتی است.

چه مادری غریبی کرده اند آن شیرزنانی که فرزند دم بخت خود را در بحبوحه جوانی، با هزاران آرزو رهسپار بهشت کرده و مابقی عمر را با عکسش سپری کردند.

مادرانی که حتی نمی دانند فرزند دلبندشان 40 سال تمام کجا آرمیده است و در حسرت یک مشت خاکی هستند که نشانی از فرزندشان باشد.

شاید معنی واقعی مادری همین باشد.

مادر، کلمه ای چهارحرفی است که تمام احساسات دنیا در آن فوران می کند.

در وصف مادر، هیچ کلمه و یا هیچ سخنی نمی تواند صرف شود.

حال اگر این مادر با یک دنیا آه و حسرت بر فراق همیشگی جگرپاره اش نشسته باشد، یک دنیا سخن هم از بیانش عاجز می ماند.

اما مادرانی هستند با رسیدن هر روز و هر ساعت، با وزش هر نسیم و بارش هر بارانی، چشمانشان اشک بار می شود که نکند تن فرزند من در گوشه ای از کوه و تپه ها ا�