پزشکانِ دورافتاده...

نقطه مقابل پدیده ای ایستاده اند به نام «نجومی بگیران»؛ بهترین سال های عمرشان رفته، جوانی شان را گذاشته اند؛ از خوش ترین روزها و کنار خانواده بودن گذشته اند تا سلامتی به ارمغان آورند و معجزه خدا باشند روی زمین؛ - سیدی پور با طرح این سوال که زندگی و سناریوی زندگی یک پزشک متخصصی که اکنون به دوره طرح رسیده، به چه صورت است، می گوید: ما از هفت سالگی درس خواندیم، بعد از 12 سال مدرسه امتحان سنگین کنکور، بعد هم هفت سال پزشکی عمومی، بعد طرح و در آقایان سربازی را پیش رو داشتیم، بعد از آن چهار سال سنگین و وحشتناک رزیدنتی.

در نهایت بعد از آن هم به دوران طرح تخصصی رسیده ایم که در طرح هم باید به مناطق محروم برویم و هیچ کدام مان حق کار کردن در مراکز استان ها و شهر را نداریم و باید مناطق دور افتاده را پوشش دهیم.

بنابراین همه ما تقریبا از 18 سالگی یک ساک دست مان بوده و شهر به شهر جابجا شده ایم.

چرا مناطق محروم باید همیشه محروم باشند؟ وی ادامه می دهد: در این شرایط باید پرسید که مگر پزشک حق زندگی کردن ندارد، مگر همسر و فرزند و خانواده ندارد، مگر حق ازدواج کردن و بچه دار شدن ندارد؟.

یکی از مشکلاتی که در حال حاضر داریم، این است که در مناطق محرومی که ما داریم فعالیت می کنیم، شرایط و جذابیتی وجود ندارد که پزشک متخصص آنجا ماندگار شود.