حوزه/ ثبت تاریخ و تاریخچه فرهنگ و هنر بسیار ارزشمند و مهم است؛ اما نباید فراموش کرد در تاریخ عبرت هایی نهفته است برای کسانی که اهل پندگرفتن باشند.
- تحسین های اغراق آمیز یا آه و حسرت سوزناک از دل کشیدن نسبت به گعده های سال ها قبلِ هنرمندان، راهی را بر ما نخواهد گشود.
خبرگزاری حوزه دوستی می گفت و چه خوب می گفت که ما ایرانی ها (به تعبیر منحصربفرد طنازانه اش) دائم النوستالژی هستیم و نوعی اعتیاد به غم گذشته داریم.
این مسئله نه تنها برای ما ایرانی ها معانی متنوعی پیدا می کند و حس های مختلفی را در ما برمی انگیزاند، که در میان مردم بسیاری از نقاط جهان نیز معنایی مشابه دارد.
در واقع این اعتیاد به غم گذشته درد مشترک همه مردم جهان است و ما در میان آنها تافته جدا بافته نیستیم.
بهترین نمودش را شاید بشود در فیلم درخشان کارگردان طناز تاریخ سینما، وودی آلن، یعنی نیمه شب در پاریس دید.
جایی که شوق نویسنده ای جوان به نوشتن رمان تازه اش، او را به پاریس می کشاند و او به قدری در خیالات خود، نویسندگان بزرگ دوران شکوه پاریس زیبا را می بیند که شبی کاملاً تصادفی با کالسکه ای به آن دوران سفر می کند و با ارنست همینگوی و اسکات فیتزجرالد در کافه ای بر سر یک میز می نشیند! یکی از نکاتی که همیشه همراه افرادِ شیفته ی نوستالژی است، ستایش گذشته شکوهمند و در نتی
