تابوت هایی با عطر باروت

من اما امروز چیز دیگری دیدم؛ تابوت هایی که دست به پهلو گرفته و عطر باروت می دهند! انگار هنوز درد دارند، باور کنید راست می گویم، زخم هایشان تیر می کشد، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: مگر میتوان مُرد اما زنده بود؟! و در بارگاه معبود، هم روزی گرفت؟ این چه آیه ی عجیبی است که اعتقاداتِ ضعیف ما را به سخره گرفته؟ مرگ، پایان است و قبر، فنا! تن ها در تنهایی و وحشت می پوسند و بند بند بدن از هم می گسلد و چشم ها از حدقه های امید سقوط می کند و به قول محمود درویش، فراموش می شویم، گویی که هرگز نبوده ایم ؛ اما نه همیشه! گاهی کسانی طوری معادلات جهان را به هم می ریزند که مرگ می شود آغاز و قبر، بقا! و آنقدر در چشم و گوش تاریخ جاودانه می درخشند که فراموشی در برابر هیمنه شان به فراموشی سپرده می شود و می مانند، گویی که برای همیشه هستند! صدای قلب ها را می شنوم، بلند می تپند، می چرخم، همه یک تنیم و داغدار وطن! اما آدم که برای پنجاه و هشت تکه استخوان نباید لرزه به روحش بیفتد! چشم ها چرا آشوب اند؟ قدم ها چرا آرام؟ انگار در این تناقض است که دست ها برای گرفتن زیر تابوت ها به زجه مبتلا می شوند؛ دردی مُسری اما شیرین و باشکوه! با بُراق جمعیت برای رسیدن به معراج تقلا می کنم، دست و دلم می لرزد! دیده اید عزیزی را که بعد از چند سال برگردد؟ و دست بگذارد روی همه ی خاطرات تل�