سفر به آهستان...

در ذهنم روشن و خاموش می شود.

آهی محله.

آه.

آهستان.

- ایسنا/قزوین نام آهی محله، مثل چراغی- فقط برای یک لحظه- در ذهنم روشن و خاموش می شود.

آهی محله.

آه.

آهستان.

در اینستاگرام چرخ می زنم، صفحات ادبی را بالا و پایین می کنم، از بعضی شعرها و متن ها اسکرین شات می گیرم و برخی را ذخیره می کنم؛ در میان همین خواندن ها چشمم به شعری می افتد عجیب.

از یک زن.

گیرایی و سادگی شعر تا آنجایی است که علاوه بر اسکرین، در دفترچه ام هم یادداشتش می کنم و چیزی نمی گذرد که از حفظ می شوم: گاهی می خندم گاهی گریه می کنم گریه اما بیشتر اتفاق می افتد به هر حال آدم یکی از لباس هایش را بیشتر دوست دارد.

ناگهان چشمم روی ترکیبِ (زنده یاد) میخ می شود.

به چهره زن که در کنار شعر، لبخند می زند، نگاه می کنم.

این تصویر مثل کوتاه ترین قسمت از فریمِ تدوینِ فیلم ها در مغزم حک شده است.

چهاردهم آذر ماه هزار و سیصد و نود، من هجده ساله ام و ترم اول ادبیات فارسی در دانشگاه؛ دنیا را توی مشت خودم می بینم، به همایش هایی فکر می کنم که شرکت خواهم کرد، به کتاب هایی که قرار است بخوانم، به شب شعرهایی که قرار است بروم، به استادهای خوبی! که قرار است با آن ها مواجه شوم.