الله، علی(ع)، آقاجون! : ما و قصه عکس هایمان

امروزه دوره عکس گرفتن با دوستان هم در حال سپری شدن است.

عکس ها تکی شده اند.

آدم ها آنقدر تنها شده اند که خودشان را به مثابه دیگری می بینند و از خودشان عکس می گیرند.

- البته خودشیفتگی هم می تواند در کار باشد: من چقدر بی نظیرم! عصر ایران؛ فردین علیخواه- (عضو گروه جامعه شناسی دانشگاه گیلان) سرگذشت ما و عکس هایمان سرگذشت جالبی دارد.

چند دهه قبل در خانه های ایرانیان عموماً سه قابِ عکس در بر روی دیوار اتاق قرار داشت: الله، علی (ع)، آقاجون! در جامعه مرد/پدرسالار بعد از الله و علی(ع)، تنها عکس پدر خانواده می توانست روی دیوار نصب شود و از آن بالا به نظاره دیگران بنشیند.

هر کس برای نگاه کردن به عکس آقاجون باید سرش را بالا می گرفت هر چند در حضور او به نشانه حرمت نهادن، باید سرش را پایین می انداخت.

با گذشت زمان و وقتی که زیارت از انحصار مردان درآمد و خانوادگی شد به تدریج عکس های خانوادگی هم روی دیوارها و در طاقچه ها جا باز کردند؛ همان عکس هایی که اعضای خانواده بدون هیچ لبخندی، مبهوت و سرد دست بر سینه در کنار آرامگاه امام رضا (ع) ایستاده بودند.

در این عکس ها هم غالباً پدر خانواده در مرکز عکس قرار داشت و اعضای خانواده و گاه برخی اقوام در دو طرف او به ردیف ایستاده بودند.