علوان، بِتهُوون موسیقی خوزستان

متحیر در کنارش بر زمین زانو زد، انگار تمام حرف دل جمع توی جمله های او خلاصه شده بود چون وقتی گفت، همه گریه شدند: «چه کردی علوان؟ ترکیب برگ نخل و حلبی و چوب و دُم اسب که نباید اینقدر آشوبمان کند پسرم!» - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: هر روز دُم اسب ها کوتاه تر می شد و مردان روستای عبدالخان، کلافه! چه کسی این بلا را سر این زبان بسته ها آورده؟ شیخ ردایش را جمع کرد و دستی به سر اسب دم کوتاه کشید: نیت دزدی نداشته؛ مطمئنم! همه با تعجب به هم زل زدند.

انگار شیخ شوخی اش گرفته بود! نفس ها به شماره افتاد و سرها مدام می چرخید: اینطور که نمی شود شیخ، باید یک تصمیم جدی بگیریم؛ نه؟ شیخ سرش را چندبار به نشان تایید تکان داد و پلک هایش را به زمین دوخت: سِحر است! ساحری پیدا شده که دم اسب ها را می بُرد تا جادویمان کند! بروید و إن یکاد بخوانید تا ببینم کسی پیدا می شود باطلش کند یا نه.

اما شیخ نمیدانست که این ساحر کوچک، علوان الشویع است، همان نوجوان روستای خودشان که یک حزن غریب، ناگهان او را به جادوگری بزرگ تبدیل کرد! جادوگری که برای نشان دادن جادویش به دم اسب نیاز داشت و هیچ کس نمی توانست باطلش کند! جادویی از طبیعت علوان پشت به جمعیت و رو به نخلستان دوید؛ اسم ساحر را دوست نداشت و این بغض بر دل کوچکش سنگین بود اما باید برای ترجمه ی حرف های روحش راهی پیدا می ک�