مرتضی کیوان؛ گنجشکی که پرید...

یک روایت» به او نه به خاطر وجه سیاسی قضیه که در پاس داشت نگاه انسانی و رفاقت مدار آن روزگار است.

- اختصاص یک چهره – یک روایت به او نه به خاطر وجه سیاسی قضیه که در پاس داشت نگاه انسانی و رفاقت مدار آن روزگار است.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- ظاهرش عادی بود.

قدش از متوسط اندکی کوتاه تر بود.

با قدم های تند راه می رفت.

موی خرمایی موج داری داشت که به دقت به عقب شانه می کرد.

عکس های قدیمش نشان می دهد که قبلا فرقش را از وسط باز می کرده و به مویش روغن می زده.

این هم مثل کروات رنگی از آن چیزهایی بود که بعداً کنار گذاشته بود.

چشم و ابروی گیرایی داشت.

پشا چشمش ورم دار و ابرویش کمانی و کشیده بود؛ کامل ترین ابرویی که من دیده بودم.

همیشه فکر می کردم اگر دختر بود لازم نبود حتی یک مو از زیرابرویش بردارد.

بینی اش کشیده ولی کوفته بود.

پشت لب بلندی داشت که به سبیل باریکی آراسته بود.

دو تا دندان جلوش کمی روی هم سوار شده بود و شاید به همین علت، حرف سین را کمی بچه گانه تلفظ می کرد.

آدم، خیلی زود با قیافه اش، اخت می شد و او هم خیلی زود، سر شوخی را باز می کرد.

همیشه یک قلم خودنویس خوب با جوهر سبز و مقداری یادداشت توی جیب بغلش داشت.

این یادداشت ها را از لای کتاب ها و مجله ها و حتی روزنامه ها برمی داشت.