ارابه های مرگ و بخت های واژگون!

چندی پیش واژگونی اتوبوس خبرنگاران، سفیر مرگ شد و قدرت رسانه فهماند که چگونه سهل انگاری می تواند رنگ سیاه بپاشد و سوگواری به بار بیاورد، اما خانواده های داغدار فاجعه هشتم بهمن 98 از آن روز نتوانسته اند، - ایسنا/فارس چندی پیش واژگونی اتوبوس خبرنگاران، سفیر مرگ شد و قدرت رسانه فهماند که چگونه سهل انگاری می تواند رنگ سیاه بپاشد و سوگواری به بار بیاورد، اما خانواده های داغدار فاجعه هشتم بهمن 98 از آن روز نتوانسته اند، پای سفره حق بنشیند و اقدامِ صریح قضا را ببینند.

تا روزی که خطاکار آزاد باشد؛ واژگونی و زوال، تیتر اخبار است.

هشتم بهمن 98 برای مسافران بازمانده و خانواده آنهایی که آخرین سفرشان را با یک اتوبوس قرمز در مسیر تهران به شیراز تجربه کردند، مفهوم دردآوری دارد؛ بوی مرگ و زخم می دهد.

ساعت 4 و 40 دقیقه صبح بود، آن اتوبوس در میانه راه، همزمان با بسته شدن پلک های راننده، روی پهلوی چپ خوابید و به سوی نابودی لغزید.

10 مسافر، هرگز طلوع خورشید را ندیدند.

برخی از آنها هم که ماندند، تاوان اعتیادِ راننده را با جراحات عمیق دادند؛ یکی از آنها در قیامتِ سانحه، دستش را گُم کرد.

آرزو می کنم هیچ وقت فیلم های این تصادف مرگ بار را نبینید.

اجسادی که در پوشش سیاه، قطار شده اند، همان دختران و پسرانی که خانواده آرزوی لباس سپید عروس و رخت داماد برای