چهارم آگوست؛ عروسی که به عزای فرهنگ نشست

1) یک سال پیش و دقیقاً ساعت شش و هشت دقیقه بعد از ظهرِ چنین روزی (چهارم اوت 2020 میلادی - 14 مرداد ماه 1399)، سه ساعت پس از پایان زمان اداری و رفتن همکارانم، من به اتفاق یکی از آنان در طبقه پنجم ساختمان نسبتاً نوساز و محکم، در دفتر کارم مشغول کار بودیم که ناگهان با صدای مهیب همراه با لرزش شدید ساختمان و باز شدن درب کمدها و غبار آلود شدن فضای درونی طبقه خود مواجه شدیم.

در حالی که هاج و واج بر جایمان میخکوب شده و تسلیم محض اراده خداوند بودیم و چاره ای جز انتظارِ سرنوشت و تقدیر او نداشتیم، تنها پس از چند ثانیه، صدای هولناک دیگری، ما را به این سو و آن سو کشاند.

با تکان های شدید ساختمان، یقین پیدا کردم که زلزله ای با بالاترین درجه ریشتر رخ داده است و با پس لرزه های پیاپی منتظر فروریختن ساختمان بر سر خود و دیگر ساکنان آن بودم.

راه نجات برایم متصوّر نبود.

تلاش کردم با همسرم که در تهران به سر می بُرد با ارسال پیامکی کوتاه خداحافظی بکنم!.

2) دقایقی بعد اما ماراتن گمانه زنی ها در فضای مجازی آغاز شد: انفجار دفتر حزب کتائب، بمباران هوایی بیروت توسط رژیم صهیونیستی و .

و پس از مدتی که دیگر تقریبا همه لبنانی ها در بیروت و جنوب و شمال با فاصله ده ها کیلومتر از محل حادثه که به نحوی صدای انفجار را شنیده و سراسیمه به خارج خانه هایشان روی آورده بودند، مشخ