چرا همدیگر را قبول نداریم؟

تاریخ سیاسی ایران، تاریخ افراد است: از خوارزمشاه و ملکشاه و بهرامشاه و سلطان حسین و شاه اسماعیل و شاه سلیمان گرفته تا کریمخان و آقا محمد خان و مظفرالدین شاه و رضا شاه و محمدرضا شاه.

- در سیستمِ حکمرانی، چینی ­ها جز استبداد، اقتدارگرایی و دیکتاتوری تجربه دیگری ندارند.

اما چند سرمایه اجتماعی باعث شده که حداقل در رشد و توسعه اقتصادی، دستاوردهای منحصر به فردی را کسب کنند: 1 - فرهنگِ همکاری، هماهنگی و حمایت از یکدیگر که 2600 سال پیش توسط کنفوسیوس،عموم مردم از کشاورز، کارآفرین، متخصص تا مجری را بهم متصل و قفل کرد.

2- اقتدار گرایی چینی بر خلافِ اقتدارگرایی خاورمیانه­ ای، تابعِ تشکیلات، هرم و طبقاتِ مرتبط با شاه بود.

این سنت در دوران حکومت کمونیستی نیز ادامه پیدا کرد.

شاهِ چینی نه تنها با طیف وسیعی از نخبگان و سیاست مداران مشورت می کرد بلکه بدونِ دستیابی به اجماع، سیاستی را پیش نمی­ برد.

این روش حکمرانی و تصمیم گیری یک اثر مهم داشت و افراد را نسبت به ثقلِ حکومت، علاقمند، وفادار و تعلق پذیرمی کرد.

در مقامِ مقایسه، دراقتدارگرایی صدام یا ناصرالدین شاه، نه وزیر امنیت داشت نه وکیل و نه مشاور.

اقتدارگرایی هرمی چینی هزاران نفر کارگزار و نخبه سیاسی را فراتر از پول و مقام، به یک دستگاه حکومتی متمایل و دل بسته می کرد.