چی می شد غصه یک لحظه ما رو تنها بگذاره...

عصر که در حال رانندگی به سمت خانه بودم با تماس دوستان رسانه ای، متوجه شدم دوتن از دختران محیط زیستی ام، زیستشان جاودانه شده است.

قلبم پر از درد است و بغض رهایم نمی کند.

- .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازجماران؛ علی ربیعی در دلنوشته ای به مناسبت درگذشت دو تن از خبرنگاران کشورمان در حادثه واژگونی اتوبوس نوشت: تا آنجا که به خاطر دارم همواره با تلاش و سخت کوشی، همیشه دویده ام.

از اعتصابات کارگری، دوان دوان برای جنگ به سپاه رفتم.

مثل ماهی در آب گویی تقدیر و تدبیرم در هم آمیخته شده بود و مسیر همینطور مرا با خود برد تا به سالهای اخیر رسیدم.

دلتنگی های 84 و 88 با فشارهای زندگی شخصیم در هم آمیخت و دوران تلخی را رقم زد.

به سال 92 که رسیدم، تجربه هشت سال حضور در دولت هم به من نشان داد نسبت ذهنی که آدمها با کار برقرار می کنند لذت و رنج آنها را تعیین می کند.

در این هشت سال چه در دورانی که در وزارت بودم و چه این روزها که به کار رسانه در دولت پرداخته ام ، چه روزهای بسیاری که با درد و رنج سپری شد.

از فشارهای زجرآور باج خواهان به خصوص در مجلس گرفته تا غصه دیدن و لمس زندگی معلولان مواجهه با کارگران بیکار شده، و تلخی ببکاری و ناامنی شغلی و دیدن ناامیدی های فرزندان سرزمینت و گسترش آسیب های اجتماعی.