کوته بینی در انتخابات/ عباس عبدی

یکی از تفاوت های بارز انسان با حیوانات و نیز تفاوت نسبی میان خود انسان ها، عمق آینده نگری آنان است.

آینده برای حیوانات یک امر غریزی است مثل جمع آوری دانه از سوی برخی پرندگان برای زمستان.

این کار به نسبت محدود است ولی انسان نگاه آینده نگر دارد.

و یکی از تفاوت های مهم میان انسان ها، عمق آینده نگری آنان است.

مفهوم پس انداز از همین ویژگی سرچشمه می گیرد.

انسان قادر است که از مصرف حال بگذرد و پس انداز کند، تا در آینده مصرف مطلوب تری را به دست آورد.

موتور مالی توسعه و پیشرفت نیز همین پس انداز است.

با توجه به محدودیت عمر انسان ها افق آنان برای آینده نگری محدود است، ولی هنگامی که از فرد عبور می کنیم و به جامعه وارد می شویم، دیگر محدودیت های زمانی معنا ندارد و می توان آینده نگری ده ها و حتی صدها ساله را نیز در برنامه قرار داد.

متأسفانه جامعه ایران از حیث آینده نگری به کلی فاقد توانایی شده است.

هر چه هست همین حالا است.

گرچه شهروندان ایرانی به تناسبی و برحسب درک و دانش خود آینده نگری دارند، ولی کلیت جامعه و مدیریت سیاسی آن فاقد این ویژگی است.

این وضعیت مثل افرادی است که درون یک قطار جلو می روند در حالی که قطار توقف کرده است.

برای این امر مثال های فراوان می توان زد.