تولد زندگی از مرگی مطلق و قهرمانانی که نمی میرند...

انگار رنگ همه چیز عوض می شود، طعم همه چیز عوض می شود، زندگی سیاه و سفید، رنگ می گیرد.

یا ابوالفضل هایی که در گلو طنین می اندازند، انتظاری که بعد از ماه ها و سال ها، - انگار رنگ همه چیز عوض می شود، طعم همه چیز عوض می شود، زندگی سیاه و سفید، رنگ می گیرد.

"یا ابوالفضل هایی" که در گلو طنین می اندازند، انتظاری که بعد از ماه ها و سال ها، بعد از هزاران بار رفتن روی مرز امید و ناامیدی با هدیه برگزیدگانی پایان می یابد که از مرگ مطلق زندگی می آفرینند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، باور کنیم که مرگ مغزی، مرگ مطلق است، سفری بی بازگشت به دنیایی دیگر.

هیچ چیز و هیچ کس نمی تواند سرنوشت را تغییر دهد.

معجزه، بازگشت آن عزیز نیست، بلکه تولد زندگی ست از مرگی مطلق.

تولد امید است از ناامیدی، موهبتی است از سوی برگزیدگان.

برگزیدگانی که تنها یک درصدند، یک درصدی که با مرگ مغزی می روند، اما یادگاری هایشان در تنی دیگر در این کره خاکی باقی می ماند و سرود زندگی می خواند برای ناامیدانِ در انتظاری که نفس هایشان به شماره افتاده است.

در این دنیا 99 درصد آدم ها با مرگ قلبی می روند، اما تنها یک درصدند که مرگ مغزی مسیر رفتن شان از این دنیاست.

مرگ مغزی، کما نیست؛ در مرگ مغزی فرد نفس ندارد، بلکه فقط با کمک دستگاه تنفس مصنوعی سینه اش بالا و پایین می رود، او دیگر هیچوقت بازنمی