سال مرگِ سهراب سپهری؛ بیا زندگی را بدزدیم!

هر قدر که سیاست سبب شد هنگام مرگ شهرت نداشته باشد باز همان سیاست موجب شد که به شهرتی استثنایی و در مقاطعی گاه بیش از سه شاعر معاصر خود – شاملو، - فروغ و اخوان- دست یابد عصر ایران؛ مهرداد خدیر- این که پیش از این به بهانه سالروز درگذشت سهراب سپهری یا در مطلبی با موضوع سفر درباره سهراب سپهری و در همین تارنما نوشته ام مانع آن نیست تا از اول اردیبهشت (1359 خورشیدی) یاد نکنیم که روز کوچ همیشگی سهراب سپهری است.

شاعر، نویسنده و نقاش نام دارِ ایرانی و چنان محبوب که مانند فروغ (فرخ زاد) با نام کوچک (سهراب) شناخته می شود و این گزاره را باطل کرده که شعر نو از ایجاد ارتباط با توده مردم ناتوان است.

با این حال شهرت سهراب سپهری در میان مردم پس از مرگ شاعر بیش از سال های حیات اوست و در این 41 سال که رفته از او بیشتر یاد شده است چه در شعر و چه نقاشی.

در نوشته های قبلی به نکاتی اشاره کردم که در ادامه هم شاید بیاورم اما چون این یکی در قالب سلسله نوشتارهای فرهنگ و ادبیات قرار می گیرد و به تازگی درس گفتارهای سال گذشته استاد شفیعی کدکنی درباره سبک شناسی را دنبال کرده و شنیده ام به نکته تازه ای درباره او دست یافته ام؛ این که اتفاقا بسیار اهل تکنیک بوده و چنین نبوده که ناگهان شعر از او سرریز کند بلکه با هوشیاری در حال انحراف از نُرم و ایجاد سبک در محورهای جانش