انبوه خسته و تنها

سمیه توحیدلو جامعه شناس، دوشنبه 18 اسفند با درج یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: انگار که حواس مان جمع تر باشد که ببینیم بالاخره کدام واکسن، کی و چگونه قرار است برایمان ایمنی بیاورد.

به وضعیت واکسیناسیون در دنیا هم حساس شده ایم و مهم تر اینکه وضعیت کشورهای حوالی ما و مثل ما چگونه است.

گاهی حسرت، گاهی نگرانی و در بسیاری از موارد هم بی خیالی.

اصلاً مگر قرار است چه اتفاقی بیفتد.

دو روز کمتر یا بیشتر چه فرقی می کند برای روز و روزگاری که افق آینده آنقدر کوتاه شده که حتی نمی شود دو قدمی را دید و روی آن حساب کرد؛ البته برای بعضی وضع همیشه خوب است.

اما این بعضی دیگر که به گواهی آمار طبقات فرودست به حساب می آیند و جمعیت شان بیش از نیمی از جامعه را تشکیل می دهد، موضوع فرق می کند.

یک سال است هرچه توانسته اند کرده اند.

یک عید را در خانه حتی خودشان نان پخته اند.

ماه ها بیرون نرفتن جز به ضرورت و یک سال ندیدن عزیزان را تجربه کرده اند؛ اما برخی مجبور شده اند سر کار باشند.

فاصله اجتماعی؟ پروتکل؟ شوخی می کنید؟ مگر می شود در اتوبوس و مترو فاصله را رعایت کرد؟ دورکاری؟ مگر تمام سال می شود دورکار بود؟ با کدام اجازه؟ بستن مغازه ها و کسب و کارها؟ چرخ زندگی چگونه بگردد؟ مگر همین کوتاه شدن ساعت های شبانه خودش لطمه نمی زند؟ بیشتر؟ چگونه؟ تا کی اینگونه است و