روایتی چند دقیقه ای از انتظار 30 ساله یک مادر/ شهدای گمنام پناه دلتنگی های منوّر خانم

در این گزارش به مناسبت روز تکریم از مادران شهدا، با مادر یک شهید مفقودالاثر به گفت و گو نشستیم تا شاید قطره ای از دریای خروشان بی تابی یک مادر شهید مفقودالاثر را به تحریر درآوریم.

- چهارمحال و بختیاری، نرجس سادات موسویاگر به دنبال نمونه ای از صبر و ایثار می گردید مادران شهدا بی شک یک نمونه بی نظیر در صبر و استقامت هستند.

در فکر و خیال خودم به سال هایی رسیدم که جنگ نابرابر ایران و عراق شروع شده بود، مادران با وجود اینکه لحظه ای دوری فرزند را تاب نمی آورند پای اتوبوس ایستاده اند و فرزندان دلبند خود را با اسفند و گلاب راهی سنگرهای مقاومت می کنند.

نوای آهنگران در گوش می پیچد ای لشکر صاحب زمان آماده باش آماده باش.

و رزمندگانی که از زیر قرآن رد می شوند و مادران دل آشوبی که قربان صدقه قد و بالای فرزندشان می روند و اشک چشم را با گوشه چادر پاک می کنند تا حلقه اشک مانع سپردن آخرین لحظات به ذهن نشود.

قطعا هیچ یک از ما انتظار این مادران را درک نمی کنیم بخصوص مادران شهیدان مفقودالاثر که هنوز چشم شان به در است تا خبری از فرزندشان برسد و چشم انتظاری شان پایان یابد.

منور چراغیان یکی از آن مادران چشم انتظار است که هنوز منتظر دیدن عکس فرزندش از قاب تلویزیون است و روز تکریم از مادران شهدا بهانه ای شد تا با این مادر مهربان و صبور به صحبت بنشینم