کوی نوبهار نماد هم زیستی پیروان ادیان الهی در شیراز

میانه ی خیابان زند بزرگ، کوچه ایست که آن را نمادی بارز از زندگی مسالمت آمیز و تعاملات عمیق پیروان ادیان مختلف الهی در شیراز، به عنوان پایتخت فرهنگ ایران زمین، - می دانند؛ نمادی که از گذشته تا امروز، نقطه تلاقی اندیشه های دینی بوده است.

کوی نوبهار، کوچه ای که در مسیر توسعه شهری، کارکرد خیابان پیدا کرده، به واسطه قرار گرفتن انجمن زردشتیان، کنیسه کلیمیان و کلیسای مسیحیان و مسجد مسلمانان، نقطه ثقل هم زیستی و تعاملات عمیق پیروان ادیان الهی بوده است.

کوچه ای که سنگفرش شد تا گذر ماشین در آن تحت الشعاع عابران پیاده قرار گرفته و کمرنگ شود؛ کوچه ای که گذر ادیان هم خواند می شود، اما کمتر شهروندی در شیراز آن را به این نام می شناسد؛ گروهی آن را به نوبهار می شناسند و پیرترها، آن را به نام سینما آریانا می شناسند، سینمایی که بعد از انقلاب تعطیل شد و تعطیل ماند که ماند.

زمانی هم به کوچه کتابفروشی کیوان شهرت یافت و بعدها به دلیل قرار داشتن دفتر روزنامه اطلاعات و خانه مطبوعات و اداره کتابخانه های عمومی شیراز، به مرکزی برای عبور و مرور اهالی فرهنگ و هنر بدل شد، ادیبانی که شناختشان از این گذر ردی در سطور سووشون سیمین دانشور داشت یا اهالی هنر هفتم که با آن از مدار صفر درجه حسن فتحی آشنا شده بودند.