واقعیت پدیده سلبریتیسم در ایران

یکی از مهم ترین و چالش برانگیزترین دغدغه های جامعه ایران در هفت تا هشت سال گذشته، سلبریتی ها و به طور کل پدیده سلبریتیسم بود.

روزنامه فرهیختگان در ادامه نوشت: این یک پدیده وارداتی است که از دل مناسبات طبیعی جامعه ایران برنخاسته و حتی ورود آن به کشور ما هم نه کاملا توسط مردم، بلکه توسط سیاستگذاران فرهنگی اتفاق افتاده است.

خاستگاه اصلی چنین پدیده ای، جامعه آمریکاست؛ جامعه ای که می تواند یک هنرپیشه درجه دوم مثل رونالد ریگان را رییس جمهور کند یا حتی بدتر از آن یک مجری تاک شوی تلویزیونی را به این جایگاه برساند که در هنگام شیوع ویروس کرونا، مردم را به خوردن وایتکس دعوت کند و خیلی ها هم به حرفش گوش دهند.

آمریکا در اوج ثروت، همان ثروتی که پل والری درباره اش می گوید: آمریکا تنها کشوری در جهان است که برای رسیدن به این ثروت و جایگاه، هیچ زحمتی نکشیده و در اوج بهره برداری از امکانات آموزشی و اجتماعی که چنین ثروتی را برایش فراهم کرده اند، حداعلای سطح فرهنگ خود را چنین نشان می دهد که سال 2008 میلادی، وقتی جی لنو حین مصاحبه با اسکارلت جوهانسون در یک برنامه تلویزیونی، با مشاهده سرماخوردگی او یک دستمال کاغذی به این هنرپیشه هالیوودی می دهد و جوهانسون با دستمال کاغذی دوبار اقدام به تمیز کردن بینی خود می کند، بعدها در برابر چشمان ناباور تما