کسی دیگر لباس اهدا نمی کند

من لابی آپارتمان خودمان را به عنوان محل دپوی پوشاک اهدایی قرار داده بودم.

هر سال خصوصاً زمستان کلی لباس گرم به دستمان می رسید چون ضرورتش هم در فصل سرد بیشتر حس می شود.

- من لابی آپارتمان خودمان را به عنوان محل دپوی پوشاک اهدایی قرار داده بودم.

هر سال خصوصاً زمستان کلی لباس گرم به دستمان می رسید چون ضرورتش هم در فصل سرد بیشتر حس می شود.

روزهایی بود که از صبح تا شب وقت می گذاشتم برای وارسی و جداسازی لباس ها.

اما امسال به طرز عجیبی هیچ لباسی به دستمان نرسیده.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه ایران نوشت: پسر پانزده - شانزده ساله است؛ کارگر افغانستانی میوه فروش.

یک کت نازک پوشیده که به تنش زار می زند.

زیر کت، یک لا پیراهن است و همین.

بار را از دست مشتری ها می گیرد و تا کنار ماشین هایشان می برد و انعامی کوچک نصیبش می شود.

هر بار که کارش تمام می شود، دست ها را توی جیب می کند و دوباره در خودش مچاله می شود.

هوای سرشب سرد است.

آدم ها به پسر توجهی نمی کنند.

انگار نامریی است.

یک پسر پانزده - شانزده ساله نامریی که سردش است.

باید لباسی برایش تهیه کرد؛ حداقلش یک پلیور گرم.

این زمستان با زمستان های قبل فرق دارد؛ حداقل برای آنها که هر سال چشمشان به این بود که چند دست لباس گرم به دستشان برسد؛ در حالی که خودشان قادر به تهیه اش نیستند.