گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، فرزانه کرمی_ فعالیت های پژوهشی اساتید حوزه علوم انسانی مدتی می شود که نقل محافلی همچون وزارت علوم و دانشگاه ها شده است.
- ارتباط با صنعت در بسیاری از رشته های دانشگاهی به راحتی رخ می دهد، اما در برخی از رشته های علوم انسانی این موضوع به نام ارتباط با جامعه مطرح شده است که در بسیاری از موارد اساتید دانشگاهی موفق به ارتباط نمی شوند؛ به طوری که بسیاری از مشکلات جامعه همچنان بر جای خود باقی مانده است.
به نظر شما این ارتباط چگونه برقرار می شود؟ بخشی از این مشکلات ناشی از خط قرمز های موجود است اعم از امنیتی، سیاسی، اجتماعی، مذهبی و.
تا زمانی که پژوهش های دانشگاهی با خط قرمز مواجه باشند به هر نسبتی که خط قرمز وجود داشته باشد پژوهش ها نیز محدود خواهند بود.
آیین نامه ارتقاء اساتید سبب شده است تا اساتید دانشگاهی، دانشجویان را به سمت ارائه مقالات که صرفا در مجلات بین المللی چاپ می شوند سوق دهند؛ راه حل های پیشنهادی شما برای هدفمندکردن پایان نامه ها و مقالات در راستای رفع نیاز های جامعه چیست؟ آیا افزایش یا کاهش امتیاز های بخش های مختلف آیین نامه می تواند یک پیشنهاد باشد؟ این کار ها به هیچ وجه نباید بخشنامه ای انجام شود.
استاد و دانشجو و شورای علمی گروه اگر در جایگاه خود قرار گرفته باشند، طبعا باید بتوانند بهتر از هرکس و نهاد دیگری نیاز ها و ضرورت های جامعه را تشخیص دهند.
اگر این اتفاق نیفتد هیچ بخشنامه ای نمی تواند این مشکل را برطرف کند.
دانشجو و استاد باید صرفا بنا بر قابلیت و توانایی ها در جایگاه خود قرار گرفته باشند تا انتظار نتیجه مطلوب از کارشان داشته باشیم.
به کاهش و افزایش امتیازات هم هیچ نباید امید داشت تا بتواند مشکلی را حل کند.
اگر اساس کار درست نباشد این کار ها تلاش مذبوحانه است.
در ماده پنجم آیین نامه ارتقاء برای اصلاح امتیازات بخش ماده پژوهشی در صورت نیاز، به دانشگاه ها اختیار داده شده است، به نظر شما این اختیارات تا چه میزان باید باشد، آیا در این صورت اعمال سلیقه رخ نمی دهد؟ البته اختلافات زیاد آیین نامه ارتقا در دانشگاه ها توجیهی ندارد و باعث ایجاد تبعیض می شود.
اینکه دو عضو هیأت علمی با وضعیت یکسان در دو دانشگاه، یکی به مرتبه های دانشیاری و استادی برسد؛ دیگری نه و چه بسا اصلا کارش به قطع ارتباط بکشد یا بازنشسته شود، هیچ توجیهی ندارد.
بنده در کل این بند ها و تبصره ها در آیین نامه ارتقاء اساتید را نمی پسندم و شاهد بوده ام که این آیین نامه با تمام بند ها و تبصره هایش همواره ارزیابی های متفاوتی را نیز به دنبال داشته است.
در پایان پیشنهادتان برای آنکه آیین نامه ای بهتر و متناسب تر داشته باشیم، چیست؟ به نظر بنده یک مشکل اساسی وجود دارد که تا آن را حل نکنیم، نوشتن و حک و اصلاح آیین نامه ها دردی را دوا نمی کند.
ظرف 8 سال، از سال 1384 تا سال 1392 تعداد دانشگاه های دولتی ما از رقم 81 به 181 رسید.
دقت کنید! 100 دانشگاه دولتی که در کنکور سراسری دانشجو می پذیرند ظرف 8 سال تأسیس شده اند.
تعداد شعبه های دانشگاه های آزاد و غیرانتفاعی و شعبه های پیام نور در سرتاسر کشور و پردیس های بین المللی دانشگاه ها که بهتر است بخوانید پردیس های پولی و بی کنکور، را نیز باید به آن بیفزایید.
سوال اینجاست که آیا ما ظرفیت تجهیز و اداره این همه مؤسسه آموزش عالی را داشتیم و داریم؟ اصلا می شود که استاد و دانشجوی این تعداد مؤسسات، کیفیت لازم را داشته باشند؟ آیا تعداد مجموع دانشگاه های آلمان و انگلیس و فرانسه با جایگاه علمی و آن سابقه طولانی که دارند به این میزان است؟ البته این را هم در نظر داشته باشیم که کشور های یاد شده بیش از دانشجویان بومی، از کشور های دیگر دانشجو می پذیرند و اصلا دانشگاه از منظر ارزآوری در اقتصاد این کشور ها جایگاه بسیار مهمی دارد.
رشد قارچ گونه دانشگاه ها چه حاصلی برای ما داشته و دارد؟ فارغ التحصیلان این سال های اخیر در سطوح کارشناسی، ارشد، دکتری و پسادکتری بیکارند.
دولت نیز برای کاهش این بیکاری به جذب هیأت علمی دانشگاه ها می پردازد و ظرفیت آن را افزایش می دهد که این کار افزودن بر عمق فاجعه است.
متاسفانه کاری کرده ایم که در جامعه کنونی گرفتن مدرک ارشد و دکتری، واجب و حیثیتی شده است.
کسی که مدرک دانشگاهی ندارد انگار چیزی از هستی کم دارد و باید حتما به هر قیمتی نیز شده است حتی با تقلب و خرید مدرک و.
این نقیصه را برطرف کند وگرنه در روزگار ما نمی تواند در جامعه سرش را بالا بگیرد.
تا زمانی که تعداد مراکز آموزش عالی به حد لازم نرسد اصلاح آیین نامه ها بی فایده است طبعا سوی دیگر ماجرا این است که این خیل عظیم فارغ التحصیلان هیچ تخصص و کارآیی نداشته باشند؛ چرا که کسب مدرک مهم بوده است نه مهارت.
تا ما نتوانیم با یک بررسی همه جانبه، این مراکز آموزش عالی را به حد لازم و ضروری و طبعا باکیفیت بالا، تقلیل دهیم، بخشنامه صادر کردن و آیین نامه جدید نوشتن و حک و اصلاح آن ها مشکلی را حل نخواهد کرد که هیچ، چه بسا مشکلات جدیدی را هم بر آن می افزاید و البته تا کنون چنین بوده است.
می دانم که این راه حل به سادگی عملی نیست؛ چرا که جوی در کل کشور ایجاد شده است که با تمام توان مادی و معنوی، تمام نهاد های مربوط را به سمت خواسته خود سوق می دهد و کار را به جایی می رساند که می توان گفت به نوعی با بن بست مواجه هستیم؛ اما به هر حال باید امید داشت تا شاید فرجی حاصل شود.
کلید واژه ها: دانشگاه - فعالیت های پژوهشی - علوم انسانی - ارتباط - پژوهش - خط قرمز - اساتید - رشته های دانشگاهی - علوم - ارتباط با صنعت - قرمز - پژوهشی - مشکلات - فعالیت - جامعه - وزارت علوم - دانشگاه ها - آیین نامه - رشته - حوزه - خبرگزاری - محدودیت - برقرار - فرزانه - امتیاز - مذهبی - موضوع - زمانی - وزارت - مقاله
