وقتی با معلولیت هم می شود به آرزو های دوران کودکی رسید/ این بار کوهنوردی دختر 37 ساله با چاشنی معلولیت

وقتی با معلولیت هم می شود به آرزو های دوران کودکی رسید/ این بار کوهنوردی دختر 37 ساله با چاشنی معلولیت به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان"، 37 سالی می شود که ویلچرش شده همدم و همراه همیشگی اش در زندگی.

سمینه قصه ما از زمانی که چشم باز کرده بود با راشیتیسم یا نرمی استخوان همراه بود، اما این معلولیت جسمانی دلیلی بر گوشه گیری و یکجا نشینی اش نشد.

سمینه از بیماری اش برایمان گفت که درمان ندارد، او ادامه داد: استخوان های من شکنندگی داشت و پزشکان معتقد بودند از یک سنی به بعد این شکنندگی ها کمتر می شود و به همین دلیل تا 10 سالگی نتوانستم به مدرسه بروم.

قبل از آن با ضربه های کوچک و مختصر دست، پا، انگشتان، استخوان های دنده هایم و .

می شکست.

از کودکی درد زیادی را تحمل کردم و همیشه در تمام اعضای بدنم درد داشتم.

اگر کسی بلد نبود مرا به درستی بغل کند و فشار کوچکی به دست، پا و سایر استخوان های بدنم وارد می شد، می شکست و من مجبور بودم چند روز در بستر باشم، چراکه نمی توانستم دیگر از جایم تکان بخورم.

او در ادامه صحبت های خود به آغاز درس خواندنش در سن 10 سالگی اش اشاره کرد و گفت: 10 سالم که شد وارد مدرسه شدم، اما من از 5 سالگی خواندن  و نوشتن را یاد گرفتم و خانواده ام به این دلیل که فکر می کردند من به دلیل شرایط خاص جسمی ام توان رفتن به مدرسه را ندارم در سن کم خواندن و نوشتن را به من یاد دادند.

برای پدرم روزنامه و برای خودم کتاب داستان می خواندم.

وقتی وارد مدرسه و پایه اول ابتدایی شدم از سایر بچه ها جلوتر بودم و بعد از خواندن اول و دوم ابتدایی در مدرسه، سال سوم را به صورت جهشی خواندم.

وقتی هم سن و سالان من کلاس سوم ابتدایی رفتند من وارد پایه چهارم شدم و این طوری از سایرین هم جلو افتادم.

  سمینه قصه ما، برایمان گفت که شاگرد همیشه ممتاز و اول کلاس بوده، اما در دبیرستان کمی در درس هایش افت کرد، چراکه تحصیل در رشته ریاضی برایش سخت شده بود.

با این وجود در سال 84 کنکور شرکت کرد و دانشگاه سراسری در رشته حسابداری هم قبول شد.

او در ادامه گفت: قزوین قبول شدم، راه دور و برای من هم رفت و آمد سخت بود.

سختی را به جان خریدم تا در رشته ام فارغ التحصیل شوم تا بعد از آن بتوانم در شغلی که مربوط به رشته ام باشد کار کنم.

بعد از اینکه که مدرکم را گرفتم به دلیل شرایط جسمی ام کسی مرا استخدام نکرد و به این دلیل موفق نشدم کار مناسبی را پیدا کنم.

بیشتر از سایر همکلاسیانم پیگیر پیدا کردن شغل درخور رشته ام بودم، اما شغلی پیدا نکردم.

بالاخره توانستم در یک شرکت طراحی سایت کار پیدا کنم، اما دور بودن محل کار از محل زندگی ام و شرایط جسمی خاصم باعث شد نتوانم زیاد دوام بیاورم.

بیشتر بخوانید ماجرای عشق ویلچری رضا و مریم/ این شهر برای ما ساخته نشده است " سمینه از رفتار های مردم که رنگ و بوی همدردی نداشت کمی گله کرد و گفت: من هیچ وقت نتوانستم و نمی توانم از اتوبوس و مترو استفاده کنم، همیشه برای رفت و آمدم باید با تاکسی می رفتم، اما خود همین تاکسی سوار شدن ها هم خالی از مشکل نبود، رانندگان تاکسی ها برای سوار کردن من خیلی غر می زدند و برای اینکه ویلچرم را به من دهند رفتار های خوبی نداشتند.

او از خطاطی و خوش نویسی اش برایم گفت: از سال 81 خوش نویسی کار می کردم و سال 86 مدرک ممتاز خوش نویسی ام را گرفتم و در چند نمایشگاه شرکت کردم و در انجمن خوشنویسی کرج چند بار شرکت کردم و هربار مقام اول تا سوم را کسب کردم.

در آموزشگاه رعد به معلولانی که شرایط جسمی آن ها مانند من بود، آموزش خوشنویسی می دادم و به صورت رایگان این کار را برای آن ها انجام دادم.

در سال 87 هم با آسایشگاه کهریزک محمد شهر آشنا شدم و با سالمندان و معلولان جسمی_حرکتی خوشنویسی کار می کردم.

برایم جالب بود، سالمندانی که  حتی خواندن و نوشتن هم بلد نبودند، وقتی با آن ها خوشنویسی کار می کردم با حروف آشنا شدند و تا حدودی الفبا را یاد گرفتند.

سرانجام سمینه در سال 1389 در آسایشگاه کهریزک در قسمت مخابرات مشغول به کار شد و بعد از 8 سال به علت عدم علاقه از این کار استعفا داد، عدم تطابق شغل و مدرک تحصیلی اش، سختی کار و ارتباط با اپراتور و .

دلایل بیرون آمدن او از این شغل شد.

بعد از اینکه از شغلش استعفا داد، در یک سفر چند روزه به نیشابور نزد یک استاد، فیروزه تراشی را یاد گرفت.

استاد فیروزه تراش به سمینه گفته بود برای یادگیری این کار باید 10 تا 15 جلسه آموزشی داشته باشند، اما به اصرار سمینه تمام آموزش ها در 2 روز به او داده شد و سمینه به استادش ثابت کرد که می تواند در زمان کمتر هم کار فیروزه تراشی را یاد بگیرد.

از همان نیشابور فیروزه را خرید و به خانه اش آمد و با تهیه دستگاه تراش فیروزه، کارش را آغاز کرد و بعد از استعفایش از آسایشگاه کهریزک، تمام وقت خود را صرف این کار کرد و با اجاره یک مغازه کار خود را به صورت رسمی آغاز کرد.

سمینه گفت: تراش فیروزه را خیلی دوست دارم و به کاری که در حال حاضر مشغول آن هستم، علاقه دارم.

به دلیل اینکه مدل زیورآلاتی که با فیروزه کار شده و در بازار هم می بینیم را دوست نداشتم، به طراحی انواع زیورآلات به سلیقه خودم پرداختم تا مدل های جوان پسند تری را با سنگ فیروزه درست کنم، در حال حاضر هم با استفاده از بستر فضای مجازی در حال گسترش کارم هستم.

او از سختی تمام کار هایی که انجام داده است برایمان گفت: رفت و آمد در شهر، سوار و پیاده شدن از تاکسی، عدم همکاری رانندگان تاکسی برای سوار کردن من، دقایق طولانی را در انتظار تاکسی بودن و.

، با همه این شرایط همیشه دوست داشتم در هر موقعیتی که بودم کارم را به درستی انجام بدهم و کم کاری نکنم.

برای خانواده ام هیچ وقت از سختی ها و مشکلاتم نمی گفتم، دوست نداشتم به خانواده ام زحمت بدم و باری را روی دوش دیگران بذارم.

حرف ها و گوش کنایه هایی هم از مردم شنیدم که چرا با این شرایط جسمی که دارم تنها بیرون می رفتم، اما من دوست داشتم مستقل باشم، این را پدرم به من آموخت که تو داری زندگی خودت را می کنی و همه نمی توانند همیشه کنار تو باشند به همین دلیل من همیشه سعی می کردم کارهایم را خودم انجام دهم.

بیشتر بخوانید داستان عجیب انسان هایی که کنارمان هستند، اما دیده نمی شوند" سمینه به شهری که برای افراد معلول مناسب سازی نیست اشاره کرد و در ادامه گفت: رفت و آمد در شهر برای ما که با ویلچر هستیم سخت است، هیچ چاره ای هم نیست در هر جای دنیا هم که باشیم این پله ها بر سر راه ما افراد معلول سبز می شوند و باید این موانع را طی کنیم.

برای اینکه زندگی کنیم باید موانع را هم رد کنیم و نباید آن ها سد راه ما شود.

  دختر قصه ما علاقه زیادی به کوهنوردی داشت و از بچگی عاشق کوه پیمایی بود، حالا چندسالی می شود سمینه با زانوبند ابداعی خود کوه نوردی می کند، او گفت: دوست داشتم در طبیعت قدم بزنم، اما شرایطش نبود و چند نفر باید ویلچر من را هل میدادن، اما من این طور طبیعت گردی و کوهنوردی را دوست نداشتم، دوست داشتم خودم قدم بزنم و در طبیعت راه برم تا اینکه زانوبند والیبال را بر روی زانوهایم بستم و یک تیکه چرم بر روی زانو بند گذاشتم و از سال 91 کوهنوردی را آغاز کردم، این اقدام زندگی من را خیلی تغییر داد و برای منی که سال ها دوست داشتم با طبیعت ارتباط داشته باشم و خودم قدم بزنم، اتفاق مهمی بود.

همچنین برای منی که خیلی تحرک ندارم و همیشه روی ویلچر هستم از لحاظ جسمی و روانی خیلی مفید بود.

بار ها دیدم افرادی که هم مسیر من در کوهنوردی هستند چقدر با دیدن من انگیزه گرفتند و بسیار از آن ها شنیدم که چقدر دیدن من در این شرایط، برای آن ها انگیز بوده است.

سمینه رنج های زیادی کشیده بود، اما چیزی که در میان این رنج ها به آن اشاره کرد، ناآگاهی خانواده اش از نوع معلولیت دخترشان بود.

او گفت: خانواده ام به دلیل کم بودن اطلاعاتشان، شرایط خانه را برای من مناسب سازی نکرده بودند و یا حتی ویلچری که برای من تهیه کرده بودند مناسب شرایط جسمی من نبود و برایم بزرگ بود، به همین دلیل ستون فقرات من آسیب دید و حتی کارم نزدیک بود به جراحی برسد، اما در نهایت یک پزشک با کار درمانی و ماساژ شرایط من را بهتر کرد.

چندسالی است که ویلچر سایز خودم را تهیه کردم.

ناآگاهی خانواده و گران بودن وسایل توانبخشی این امکان را فراهم نکرد که خانواده ام ویلچر مناسب برای من تهیه کنند که برای من جدا از مشکل جسمی که دارم، مشکل دیگری ایجاد نشود.

او حالا چند سالی است که به دنبال ادامه تحصیل است و توانسته بود دانشگاهی را پیدا کند که برای افراد دارای معلولیت مناسب سازی شده است، این دانشگاه موانع فیزیکی را برای سمینه کم کرده تا بتواند درسش را ادامه دهد.

بیشتر بخوانید اندر احوالات مشکلات روشندلان/ چالش های افراد دارای نابینایی چیست؟" گزارش از فرناز عبدالمحمدزاده انتهای پیام/
کلید واژه ها: معلولیت - باشگاه خبرنگاران - استخوان - دوران کودکی - خبرنگاران - کوهنوردی - اجتماعی - باشگاه - نرمی استخوان - گزارش - چاشنی - کودکی - همراه - دوران - راشیتیسم - دختر - آرزو - پزشکان - بیماری - مدرسه - ادامه - زمانی - سالگی - درمان - گوشه - رفاه - گیری - ضربه - سالی - کوچک