ایرنا- از روز اول معلولیت صرفا برایم مطرح نبود، فکر می کردم برای انجام کارها باید نسبت به بقیه بیشتر تلاش کنم، اما با گذشت زمان، با نگاه و برخورد دیگران روحم آزرده تر از جسمم شد و روی دیگر زندگی یک معلول برابر من رخ نمایی کرد.
- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایرنا، سوم دسامبر برابر با سیزدهم آذر روز جهانی کم توانان نامگذاری شده تا به مشکلات قشر کم توان و فعالیت آنها در سطح جامعه توجه شود.
وقتی در شکم مادرم بودم سلامت جسمی ام براساس آزمایش ها و سونوگرافی تایید شده بود، اما در لحظه ورودم به جهان هستی، نمی دانم دست تقدیر بود یا قصور پزشکی، دستم دچار آسیب شد و این موضوع را وقتی مادرم متوجه شد که لحظاتی بعد از زایمان مرا در آغوش گرفت، به کادر درمان گفت چرا دست نوزادم تکان نمی خورد؟ خلاصه از آنان انکار و از مادرم اصرار.
روزها گذشت و مادرم هرروز نگران تر می شد چرا دست نازنین زهرا تکان نمی خورد و بالاخره طاقت نیاورد و به پزشک ارتوپد مراجعه کرد و پس از بررسی ها و توضیحات پزشکان متوجه شد که هنگام زایمان به تاندون های دستم آسیب رسیده است و از آن روز خنده بر لب های مادرم خشک شد.
مادرم پیش خودش می گفت یک اشتباه دیگران سرنوشت مرا تغییر داده و معلوم نیست عاقبت چه می شود؟ مادرم ذهنش درگیر بود با کلی سوالات بی جواب که آیا دست دختر کوچولوی نازش خوب می شود؟ برای اینکه خوب شود، باید چیکار کند؟ خلاصه مادرم کفش آهنین به پا کرد و اراده ای جدی و عزمی جزم وارد میدان شد و با پزشکان مختلف مشورت کرد، اما هزینه درمان سرسام آور است و در نهایت مادرم با احتمال 50 درصد خوب شدن دستم خانه را فروخت و برای درمانم اقدام کرد و چندین عمل تخصصی بر روی کتف و دستم انجام شد و من درحالی که هنوز به سه سال نرسیده بودم چند عمل جراحی سخت را پشت سرگذاشتم و در نهایت این عمل ها باعث امکان تکان خوردن کتف و دستم شد البته بدون اراده تکان دادن مچ و انگشتان دستم.
روزها گذشت و من خودم هم دیگر چیزهایی از وضعیتم می فهمیدم و هر چه بیشتر میفهمیدم عصبی تر و پرخاشگرتر می شدم.
وقتی می دیدم نمی توانم مانند هم سن و سالانم با دو دست کار کنم ناراحت می شدم و مادر عزیزم با مهربانی در حالی که قلبش از درون از غصه و ناراحتی درهم شکسته بود، اما با لبخند امید را در من زنده می کرد.
مادرم می گفت در سن چهار- پنج سالگی به خاطر عمل های جراحی زیادی که برای بهبود وضعیت دستم انجام می شد خیلی لاغر و نحیف بودم و گاهی به خاطر اینکه برخی اوقات پزشکان چند مدت دستم را بعد از عمل جراحی ثابت می کردند، تعادلم را از دست می دادم و نمی توانستم خوب راه بروم و مانند هم سن و سالانم بازی کنم.
روزگار سختی بود ولی بالاخره من و خانواده ام با شرایط کنار آمدیم و قبول کردیم نمی توانم با دو دست کار کنم.
من با نقص عضو و کاستی ام نسبت به بقیه کنار آمده ام، اما فکر می کنم اکنون ذهنم خسته و معلول تر از جسمم است.
او می گوید نگاه دیگران بیش از هر چیز دیگر مرا می رنجاند.
وقتی در محیط جدید قرار می گیرم و دیگران با تعجب به من نگاه می کنند، از درون خرد می شوم و در لاک تنهایی ام فرو می روم و سعی می کنم کمتر در اجتماع حاضر شوم و تا جای ممکن در کنج خانه بنشینم تا رفتار کسی مرا رنجاند.
نازنین زهرا می گوید: معلولیت همیشه به معنای نارسایی عقلی نیست، تعداد زیادی معلولان هستند که دست بر قضا به هر دلیلی مانند تصادف، حوادث کار یا مثل من به دلیل قصور پزشکی دچار معلولیت می شوند، در حالی که ذهن سالم، فعال و پویا دارند.
او ادامه داد: معلولیت محدودیت نیست و ما نیاز به ترحم کسی نداریم فقط می خواهیم حق زندگی داشته باشیم، می خواهیم جامعه ما را در خود بپذیرد و با ما با تمسخر برخورد نکند.
نازنین زهرا با گفتن کلمه تمسخر چشمانش را بست و در حالی که سعی می کرد مروارید اشک از چشمانش جاری نشود، ادامه داد: در دوران مدرسه خیلی اذیت شدم همیشه مورد تمسخر دوستانم بودم و حتی گاهی از نقص من برای اذیتم استفاده می کردند.
آهی کشید و با صدایی مهربان ادامه داد : نگاه تمسخرآمیز دیگران آزاردهنده تر از خود معلولیت است.
او می گوید با پیدایش معلولیت و بروز نشانه های ضعف جسمانی، اتکای افراد معلول بر خود متزلزل شده و احساس نیاز به دیگران و وابستگی به غیر ظاهر شده و به مرور قوت می یابد و متاسفانه چنین وضعیتی موجب کاهش اعتماد به نفس، شخصیت گرایی منفی، احساس بی کفایتی و سرباربودن، افسردگی و احساس اندوه در فرد معلول می شود و نگاه تحقیرآمیز دیگران این احساسات منفی را تشدید می کند.
نازنین زهرا از رسانه ها خواست تا در جامعه درباره معلولیت و پذیرفتن این قشر در جامعه فرهنگ سازی کنند تا تجربه تلخ من از کودکی، نقص عضو و رفتار دانش آموزان و والدین آنها با من ، برای کودک معلول دیگری تکرار نشود.
نازنین زهرا که اکنون داوطلب پشت کنکور است، اظهار داشت: تلاش می کنم تا با قبولی در یک رشته خوب و کسب موفقیت های روزافزون به همه نشان بدهم که معلولان هم حق زندگی دارند و اجازه نمی دهم نگاه تحقیرآمیز برخی افراد ما را دچار افسرگی دائم و گوشه نشین همیشگی کند.
او از مسوولان خواست در کنار مناسب سازی مبلمان شهری برای معلولان در فرهنگ سازی و ارتقای جایگاه معلولان در جامعه و تغییر نگرش درباره معلولان کمک کنند.
به گزارش سایت قطره و به نقل ازایرنا، مشکلات روحی و روانی و افسردگی یکی از شایع ترین پیامدهای معلولیت محسوب می شود و بروز این مشکلات در میان معلولان درکشورهای درحال توسعه مانند ایران دامنه وسیع تری دارد و رفع آن نیازمند همراهی رسانه و فرهنگ سازی در این زمینه است.
سوم دسامبر برابر با سیزدهم آذر روز جهانی معلولان یک روز بین المللی است.
این روز از سال 1992 به وسیله سازمان ملل با هدف ترویج درک در مورد مسائل مربوط به معلولیت و بسیج حمایت از بزرگ منشی، حقوق و رفاه افراد معلول و کم توان نامگذاری شد.
کلید واژه ها: معلول - بعد از زایمان - دیگر - انجام کارها - برابر - زندگی - سونوگرافی - تایید شده - تکان - پزشک - توان - جهان - نامگذاری - معلولیت - معلولان - زایمان - آزمایش - مشکلات - فعالیت - نازنین - برخورد - جهانی - جامعه - گزارش - کارها - سلامت - تقدیر - موضوع - انکار - درمان
