من از این خیابان می ترسم

صدای موتور که می شنود پنج متر از جا می پرد.

کافی است خیابان کمی تاریک باشد و صدای موتورسواری را از دور بشنود.

گوش هایش را می گیرد و پا می گذارد به فرار.

فقط مسأله موتورسوارها نیست.

اگر در جای خلوتی باشد و چند نفر پشت سرش هم باشند همین احساس را دارد، دائم برمی گردد و پشت سرش را می پاید.

گاهی رفتارهایش موجب تعجب دیگران می شود اما او خاطرات خوبی از زندگی در فضای این شهر ندارد.

خودش می گوید دیگر از خیابان می ترسم.

روزنامه ایران در ادامه نوشت: اینها بخشی از ترس های سحر است که در یک سال گذشته دو بار از او سرقت شده.

اولین دفعه در خیابان بهشتی قدم می زد که یک موتورسوار به او نزدیک شد و موبایلش را از دستش قاپید: راستش موبایلم زنگ خورد.

تا از کیفم درآوردم، روی هوا غیب شد.

نگاهم تا چند ثانیه روی دست خالی ام بود.

بعد دیدم موتور بسرعت وارد اتوبان شد.

فقط نگاه کردم و اشک ریختم.

یک سال است دیگر از آن خیابان که محل تردد همیشگی ام بود، عبور نمی کنم.

راهم را دور می کنم اما حاضر نیستم از آنجا رد شوم.

شش ماه بعد نزدیک خانه اش در شرق تهران برایش اتفاق مشابهی افتاد.

کنار دیوار راه می رفت که موتور سواری پرتش کرد روی زمین و کیفش را زد: زخمی شدم.

باور کن از آن روز به بعد کمتر از خانه بیرون می آیم حالا هم که بهانه کرونا دارم اما راستش را بخواهی مسأله ام کرونا نیست�