امنیت حق من است

12مدتی پیش به عنوان یک زن تصمیم گرفتم تجربه شخصی خودم را در مواجهه با خشونتی که بارها حین کار با آن روبرو شده ام، ثبت کنم؛ خشونتی که ممکن است در هر نقطه ای از شهر و در هر ساعتی از شبانه روز برایم اتفاق بیفتد.

اتفاقاتی که شاید پیش از این هرگز برای کسی تعریف نکرده بودم و تنها واکنشم نسبت به آنها تحمل کردن، ندیدن، نشنیدن و شاید نوعی از پذیرش بود، اما حالا تصمیم گرفته ام لحظه و جغرافیای خشونتی که علیه من توسط بعضی از همشهریانم اتفاق می افتد را ثبت کنم؛ اتفاقی پر تکرار که به نظر می رسد تبدیل به عادت یا فرهنگ بعضی ها شده است.

آزار جنسی هر نوع رفتار و گفتار خشن و وابسته به جنسیت است که موجب آسیب جسمی، روانی یا رنج زنان می شود.

رفتاری که می تواند با استفاده از تهدید، اجبار یا سلب مطلق اختیار و آزادی در جمع یا خفا رخ دهد.

آزار خیابانی هم نوعی از خشونت علیه زنان محسوب می شود.

چیزی که در این میان برایم دردآور است و شاید بتوان آن را خطرناک نامید، بی تفاوتی عابران است؛ آنهایی که این خشونت را می بینند، می شنوند و از آن عبور می کنند.

شاید همین بی تفاوتی است که زنانی با تجربه مشابه را تنهاتر و خشونت را پررنگ تر می کند و متاسفانه من آخرین نفری نخواهم بود که مورد خشونت واقع می شوم.