تو همان نوید اَلَیسَ صُبحِِ بِقَریب مایی

تو همان نوید اَلَیسَ صُبحِِ بِقَریب مایی و چه صبحی شد صبح طلایی امامت شما، اما عجبا این نیز نمی دانیم، بیا و بگو چه کنیم؟ چگونه بمانیم و چگونه بدانیم و چگونه بخوانیم! تا در چگونه مردن مان نمانیم.

- خبرگزاری فارس مازندران ـ حسین عموزاده آرایی ما را چه به چشم انتظاری یوسف بی بدیل خلقت ! ما کجا و خورشید درخشان ظهور کجا.

حتی دائم الحضوری ات را درک نتوانیم.

ما کجا و رصد آسمان پرستاره امامت و ولایت کجا، ما را چه به توصیف نور ؟ مگس را چه پرواز در حریم سیمرغ قصه عباد الصالحون! هزاران قمر کهکشانی نور را تو تک ستاره امیدی.

تو درخشان ترین ذخیره الهی وقصه تمام نشدنی آفرینشی، تو ولی تمام عصری و امام همه زمان، از آن گنجینه پر نور الهی تنها تو مانده ای ،تو ماندی تا جهان بی خورشید نماند و آسمان زمین بی فروغ نگردد.

! تو کانون گرمای جهانی و سبب آمدن بهار و نفس گرم زمین، تو خدا را امینی و امید مسلمینی، ما را که یارای نظر به شرح خورشید نیست، مگر می شود از تو گفت که فراتر از قدر درک مایی.

اما همین قدر می دانم تو باید باشی تا جهان به حیاتش ادامه دهد، جهان هر ساله رویش آغاز کند، همینقدر می دانم تو برپا کننده قسط و عدلی.

تنها بازمانده آن سلسله نور و رحمتی، تو صدقوا ما عاهدوا اللهی و نریدوی نجعلهم الوارثینی.