شاعری که همه می گویند مال ماست!

افغانستانی ها می گویند افغانی است و «بلخی»، تاجیکستانی ها می گویند تاجیک است، ترکیه ای ها می گویند ترک است و «رومی» و ایرانی ها می گویند ایرانی پارسی گوی است.

- همین دیروز گروه تاریخ خبرگزاری فارس- امین رحیمی: گروهی از او به عقل رسیده اند، گروهی به عرفان، گروهی به کفر و گروهی به ایمان؛ برخی بالا رفته اند و برخی فرو افتاده اند.

مخاطبانش هم عوام هستند که در حد نامی و حالی و قالی از مولانا نصیب می برند، هم خواص که دیگر فقط خدا می داند چه حد نصیب می برند از کلام و اعجاز نابغه اعصار.

در ایران در میان افکار عمومی، اشعار بسیاری از متأخران به وی نسبت داده شده و همچنان می شود؛ هر شعری که رنگی از شوق دارد و آهنگی از شور یا داستان کفر و ایمان است و عشق.

ستایندگانش بسیارند و درباره اش اغراق و خرافه بافی هم زیاد شده است؛ اغلب از روی ارادت.

در این میان از همه زرنگ تر ترک ها بوده اند که مقبره اش را جاذبه توریستی کرده اند و سماع را با ظاهری دگرگونه به رقص تبدیل کرده اند برای ارائه به غربی ها و طرفداران پوپولیست انواع عرفان و موسیقی و هنر.

این هم خودش زرنگی است که شاعری پارسی را که اشعار ترکی اش در حد چند بیتِ آمیخته به فارسی است به نام خود بزنی و دکان برپا کنی! البته این میزان از ظاهربینی و نگاه سطحی به شاعر عارفی که مثنوی اش معنوی است و عمق نگاهش