حکیم فردوسی، اینگونه فارسی را زنده کرد!

باتوجه به وضعیت نابسامانی که در بکاربردن کلمات عجیب و غریب و غلط در چت های فضای مجازی مشاهده می کنیم، امروز هشدار نسبت به نابودی زبان فارسی بسیار جدی است و باید در این راستا اقدامات مطلوبی انجام شود.

- ابوالقاسم فردوسی طوسی شاعر حماسه سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران، است، طبق گفته اکثریت اهل فن، فردوسی بزرگ ترین سرایندهٔ پارسی گو است که از شهرت جهانی نیز برخوردار بوده و به حکیم سخن و حکیم طوس شهرت دارد.

وی در سن سی سالگی به نوشتن شاهنامه که یکی از بزرگ ترین نوشته های ادبیات کهن پارسی است روی آورد.

فردوسی در شاهنامه، فرهنگ ایران پیش از اسلام را با فرهنگ ایران پس از اسلام پیوند داده است؛ از شاهنامه برمی آید که فردوسی از آیین های ایران باستان مانند زروانی، مهرپرستی و مزدیسنا اثر پذیرفته، هرچند برخی پژوهشگران سرچشمهٔ این اثرپذیری ها را منابع کار فردوسی می دانند، که او به آن ها بسیار وفادار بوده است، همچنین وی به دلیل خاستگاه دهقانی، با فرهنگ و آیین های باستانی ایران آشنایی داشت.

شعر حماسی که در شاهنامه نمونه های بسیاری از آن وجود دارد، در ادب پارسی، در برابر شعر غِنایی جای داشت؛ گونه ای از شعر که در شعر عرب، ناشناخته و به طور کامل ایرانی و نشانگر پیوستگی ادبیات پیش و پس از اسلام بود.