آسیب شناسی خصوصی سازی در ایران

تجربیات موفق جهانی نشان می دهد در نظر گرفتن اهلیت سرمایه دار،گرفتن ضمانت های لازم برای جلوگیری از فروش تجهیزات کارخانه، جلوگیری از توقف تولید و بیکاری نیروهای کار از الزامات خصوصی سازی است.

- محمد شیخان یک فعال اقتصادی در یادداشتی که به خبرنگار مهر داد وضعیت خصوصی سازی در ایران را آسیب شناسی کرد.

متن این یادداشت به شرح زیر است.

دریک تعریف ساده، خصوصی سازی را می توان فرآیند انتقال مالکیت بنگاه ها و شرکتهای دولتی به بخش خصوصی دانست.

خصوصی سازی با هدف شتاب بخشیدن به رشد اقتصادی کشورها ابداع شد و استدلال مبنایی آن براین نکته استوار بود که بخش دولتی همواره به دلیل پایین بودن انگیزه های خلق و تولید ثروت در بدنه مدیریتی با کاهش بهره وری و راندمان روبروست.

این در حالی است که بخش خصوصی به دلیل بالا بودن انگیزه ی خلق و تولید ثروت، افزایش بازدهی، بهره وری نیروی کار، افزایش کمیت و کیفیت محصول و ظهور تکنولوژی های نوین قادر است بهتر خلق ثروت نماید.

با همین استدلال ها، خصوصی سازی در طول دهه 1980 و اوایل 1990 در کشورهای زیادی از جهان در دستور کار قرار گرفت.

هر چند خصوصی سازی درکشورهایی همانند چین و کره جنوبی به دلیل حضور یک دولت قدرتمند و تنظیم گر باعث رشد اقتصادی و افزایش درآمد خانوارها گردید اما در بسیاری از کشورها مانند آرژانتین، روسی�