جایی که آدم ها با عشق حسین(ع) به وحدت می رسند

روایت های ابوذر بیوکافی، مداح جوان گیلانی از خاطراتش در مراسم های پیاده روی اربعین سال های گذشته، دلیلی شد برای بیشتر هوایی شدن جاماندگان مسیر مشایه در روز اربعین حسینی.

- ؛ گروه مجله _ مرضیه کیان: هرچقدر هم بتوان با دلداری خود را راضی کرد که سلام از راه دور، از طرف آقای خوبی ها پذیرفته می شود (که قطعاً هم می شود)، اما نمی توان بی تابی ای که از درد فراق در دل جاخوش کرده را با سلام از راه دور، آرام کرد.

وقتی پای خاطرات و حرف های ابوذر بی وکافی، مداح اهل بیت می نشینیم تا از خوبی های این سفر عاشقانه به مقصد حبیب بگوید که از سال 96 تجربه حضور در آن را داشته، بیشتر هوایی می شویم: پیاده روی اربعین، این بزرگترین پیاده روی جهان، کم حکایت عجیب در دلش ندارد؛ ستون به ستون و موکب به موکبش یک روایت است و یک دنیا حرف.

اجازه بدهید از موکب ها راوی این سفر باشم که بیشتر در بین مردم و کربلا نرفته ها جا افتاده؛ اصل تمام این نذری هایی که در مسیر مشایه (نجف_کربلا) پخش می شود فقط یک چیز واحد است و آن هم نوکری است.

این موکب ها و این نذرها طوری نیست که بخواهد فقیر و غنی را از هم جدا کند، مثلاً فرقی بین کسی که نذر سایه می کند که با سایه بدنش، مانع تابیدن آفتاب سوزان عراق بر سر زائران شود یا چای عراقی و خرما بدهد یا حتی تن و بدن زوار را ماساژ بدهد با کسی که دون�