شهریار تا پایان عمر، شعله کشید/ شهریار، بزرگ ترین شاعر رمانتیک زبان فارسی است

خبرگزاری فارس- محمدرضا شفیعی کدکنی: درباره شهریار، انشا و خطابه و رپرتاژهای روزنامگی در این شصت سال اخیر کم نبوده است؛ اما حرف سنجیده و مبتنی بر اصول نقد شعر، بسیار کم بوده است.

از همان سالهای بعد از شهریور 1320 که غزل های او در مطبوعات تهران و شهرستان ها با توفیق چشمگیری نشر می شد، داستان های واقعی یا تخیلی درباره او و عشق او در گوشه و کنار روزنامه ها روز به روز در تزاید بود.

مخصوصاً مجلات هفتگی آن سال ها، این قصه ها را همراه با نمونه های شعر و گوشه هایی از حوادث زندگی واقعی و بیشتر تخیلی او، در میان توده های وسیع علاقه مند به شعر فارسی گسترش داده است.

این مجموعه متنوع افسانه و خبر در نشر شعر او در میان مردم، تأثیر چشمگیری داشت، البته در کنار ارزش واقعی شعر او، که این همه قصه و حکایت را برمی تافت.

شاعری که از دشمنانش به نیکی یاد می کرد شهریار، مانند هر نابغه دیگری، شیفتگان بسیار و دشمنان فراوان داشت.

دشمنان او غالباً شاعران همسن و سال او بودند که خود را در طراز او و حتی بالاتر از او می دانستند، البته دلایلی هم برای حقّانیت خود در تخیل خویش پرداخته بودند.

محال است نام آن شاعری را که از اقران سنی او بود و از شهریار جز به دشنام یاد نمی کرد، من بر زبان آورم؛ ولی هرگز فراموش نمی کنم که آن شاعر و ادیب ناکام چگونه از شعر ناشناسی و فارس�